تحقیق حاضر به بررسی تأثیر اطمینان بیش از حد مدیران بر سیاست¬های تأمین مالی واحد تجاری در شرکت¬های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می¬پردازد. یکی از مهم ترین تصمیمات پیش روی مدیران واحد تجاری تصمیمات مربوط به تأمین مالی است. تأمین مالی یکی از اجزاء ضروری عملیات هر واحد تجاری است.بدون دسترسی به منابع مالی توان رشد واحد تجاری در معرض خطر قرار می¬گیرد، زیرا در زمان حاضر محیطی که شرکت ها در آن فعالیت می کنند، محیط در حال رشد و رقابتی می¬باشد و شرکت¬ها نیز جهت پیشرفت و رشد نیاز به توسعه فعالیت¬های خود از طریق سرمایه¬گذاری¬های جدید دارند. عوامل زیادی همچون مشکلات نمایندگی، عدم تقارن اطلاعاتی، اندازه شرکت، درماندگی مالی و ... بر تصمیم¬گیری مدیران واحد تجاری موثر است. مدیرانی که سودآوری خود را بیش از حد تخمین می¬زنند یا به سودآوری واحد تجاری خوش بین هستند، احساس می¬¬کنند بازار سرمایه اوراق سهام آن ها را کمتر از واقع ارزش¬گذاری می-کند از این رو در مواردی که واحد تجاری به تأمین مالی نیاز داشته باشد مدیران تأمین مالی از طریق انتشار اوراق بدهی را به انتشار سهام ترجیح می¬دهند. با توجه به مطالب یادشده این پژوهش در پی پاسخ به این سوال بوده است که آیا اطمینان بیش از حد مدیران بر سیاست های تأمین مالی واحد تجاری موثر است؟ یا خیر در این تحقیق به منظور پاسخ به سوال فوق از نسبت بدهی¬ به حقوق صاحبان سهام به عنوان معیاری از سیاست¬های تأمین مالی و همچنین برای اندازه¬گیری اطمینان بیش از حد مدیران مطابق پژوهش لین (2005) و ایشیکاوا و همکاران (2010) عمل شده است.. برای این منظور از 157 شرکت از شرکت¬های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در فاصله زمانی سال¬های 1385 الی 1390 استفاده شده است. همچنین در این تحقیق به منظور کنترل اثرات سایر متغیرها، متغیرهایی نظیر نوسانات جریان نقد عملیاتی، فرصت رشد برای واحد تجاری (q توبین)، مجموع مخارج خارجی و تغییرات سرمایه در گردش، نرخ رشد دارایی¬های شرکت، نسبت سودآوری، اندازه¬ی شرکت، مالکیت نهادی، بازده غیرعادی انباشته و z آلتمن را به عنوان متغیر کنترلی انتخاب شده اند. نتایج تحقیق که با استفاده از داده¬های ترکیبی با اثرات ثابت تحقیق گردید، حاکی از عدم رابطه بین اطمینان بیش از حد و تصمیمات مالی بود. علاوه بر این رابطه فرصت¬های رشد، سودآوری، اندازه شرکت و ریسک درماندگی با تصمیمات مالی معنادار بوده است.

در بازارهای نو ظهور همچون بازار بورس اوراق بهادار تهران، به دلیل وجود گپ، فاصله ای بین سیگنال تغییر قیمت و تغییر قیمت وجود دارد که می توان از آنها به کمک سیستم های معاملات الگوریتمی بهره گرفت. ارائه ی یک سیستم معاملاتی با تکرار بالا دارای مزایا (استفاده از نواسانات درون روزی) و معایبی (حجم بالای معاملات و در نتیجه هزینه ی بالای معاملاتی) می باشد که با طراحی درست آن می تواند مزایای آن را افزایش و معایب آن را کنترل کرد. در این پژوهش رویکرد استفاده از معامله گران داخلی به منظور پیش بینی روند آتی سهم و بهره گیری از روش یادگیری تقویتی به منظور مدیریت پویای سبد سهام ارائه می گردد. بر اساس رویکرد معامله گران داخلی، به ازای هر سهم، یک معامله گر داخلی (یک عامل) که متخصص آن سهم می باشد، بر اساس داده های درون روزی و با کمک اطلاعات اندیکاتورهای تحلیل تکنیکال به پیش بینی روند سهم می پردازد و هدف آن تعیین میزان خریدنی، فروختی و یا نگهداشتنی بودن آن سهم می باشد. در این پژوهش 2 مدل بر پایه ی معامله گران داخلی ارائه می شود. مدل اول با بهره گیری از پیشنهادات معامله گران داخلی اقدام به معامله با مقدار ثابت می کند. مدل دوم که به نوعی یک مدل بسط داده شده از مدل اول می باشد، به کمک روش یادگیری تقویتی و با بهره گیری از پیشنهادات معامله گران داخلی اقدام به مدیریت پویای سبدی از سهام می-کند. نتایج مدل اول بر روی بورس اوراق بهادار تهران نشان از عملکرد بهتر این مدل نسبت به سازوکار خرید و نگهداری در هر سه نوع بازار (صعودی، نزولی و نرمال) حتی با در نظر گرفتن هزینه کامل معاملاتی دارد. اما نتایج عملکرد مدل دوم در شرایط معامله با هزینه کامل معاملاتی بهتر از سازوکار خرید و نگهداری نبوده است. بطور کلی در شرایط بدون در نظر گرفتن هزینه معاملاتی، هر دو مدل ارائه شده عملکردی بهتر از سازوکار خرید و نگهداری در هر سه نوع بازار دارند.

نرخ بهره و نرخ بازده مورد انتظار در اموری همچون تصمیم گیری های مالی و سرمایه گذاری ها به عنوان یکی از ابزار های کلیدی اقتصاد مهندسی و ارزیابی طرح ها ،مورد استفاده گسترده قرار می گیرند و فقدان ابزارهای با درآمد ثابت در بازار ایران، همواره برای تصمیم گیران و تحلیل گران این سوال را به وجود می آورد که از چه نرخی به عنوان نرخ بازده موردانتظار بازار استفاده کنند و این نرخ چگونه ساختار و رفتاری دارد. در این پژوهش در تلاش بودیم تا با استفاده از قراردادهای آتی نرخی را به دست بیاوریم که بتواند نماینده ای برای نرخ بازده مورد انتظار بازار باشد و در گام بعد اقدام به مدل سازی آن نمودیم. برای مدل سازی از مدل تعادلی وزیچک و مدل های اقتصادسنجی استفاده نمودیم و تخمین پارامترهای مدل وزیچک را به روش حداقل مجذور خطاها انجام داده ایم. نتایج پژوهش ما نشان داد که نرخ بازده مورد انتظار به دست آمده از قراردادهای آتی با مدل های نرخ بهره تک عاملی همخوانی دارد و مدل های تعادلی می توانند ویژگی های آن را بهتر از مدل arma و garch تبیین نمایند.