هدف:این پژوهش به منظور ارزیابی آگاهی مربیان تربیتی از شیوه ها ی نو و کاربرداین شیوه ها توسط آنان انجام شده است. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است . جامعه آماری مورد مطالعه مربیان تربیتی مرد و زن شهر تهران است که از این جامعه تعداد 370 نفر به روش نمونه گیری طبقه ای نسبی انتخاب ودیدگاه های آنان مورد مطالعه قرار گرفت .ابزار مورد مطالعه پرسشنامه محقق ساخته بود که روائی آن به صورت محتوایی با استفاده از قضاوت متخصصان و پایایی آن با استفاده از روش آلفای کرانباخ مورد بررسی و تاٌیید قرار گرفت .داده های حاصل از این مطالعه با استفاده از روش t تک نمونه ای و رگرسیون چند گانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها:آزمون t تک نمونه ای نشان داد که تفاوت بین میانگین فرضی و میانگین مشاهده شده در آگاهی از شیوه های نو و کاربرد آن ها در اردو وفعالیت های فرهنگی- هنری معنی دار نیست. رگرسیون چندگانه نشان داد که صرفاًدوره تحصیلی (ابتدایی،راهنمایی ، متوسطه)می تواندپیش بینی کننده آگاهی مربیان و به کار گیری این شیوه هااز سوی آنان باشد. نتایج:به طورکلی آگاهی مربیان تربیتی از دو متغیر بالا در سطح پایینی قرار داردواز این رو میزان به کار گیری این شیوه ها هم اندک بوده است.تنها سطح فعالیّت مربیان می تواند تعیین کننده آگاهی آنان از این شیوه ها و به کار گیری آن ها باشد. کلید واژه ها: شیوه های نو ، مربیان پرورشی،آگاهی از شیوه های نو و استفاده از آن ها، فعالیت های تربیتی ، مسابقات فرهنگی - هنری و فعالیت های اردو.