دیابت نوع 2 یک بیماری التهابی است که اغلب با افزایش در فاکتورهای خطر بیماری های قلبی عروقی همراه است. از جمله ی این فاکتورها می توان به رسیستین و فیبرینوژن اشاره کرد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شدت های مختلف فعالیت مقاومتی بر سطوح رسیستین و فیبرینوژن در بیماران دیابتی نوع2 دارای اضافه وزن بود. بدین منظور تعداد 11 نفر بیمار دیابتی مرد (با میانگین ± انحراف معیار سن: 55/3 ± 73/53 سال، قد: 4 ± 36/171 سانتیمتر، شاخص توده ی بدنی: 97/0 ± 16/29 ) به صورت هدفمند از بین داوطلبین شرکت در طرح انتخاب شدند. در ابتدا آزمودنی ها در دو جلسه آشنایی و تعیین قدرت بیشینه در هر حرکت شرکت کردند. سپس، پروتکل فعالیت مقاومتی، سه جلسه با شدت های 35-30%، 55-50% و 75-70% یک تکرار بیشینه (1rm) به فاصله ی یک هفته و به طور تصادفی اجرا کردند. سه جلسه تمرین شامل 1- سه ست 16 تکراری با شدت 35-30% 1rm ، 2- سه ست 11 تکراری با شدت 55-50% 1rm و 3- سه ست 7 تکراری با شدت 75-70% 1rm در هر جلسه بود. زمان استراحت بین ست ها و ایستگاه ها 60 ثانیه بود. برای ارزیابی تغییرات در رسیستین و فیبرینوژن در پاسخ به فعالیت دو نمونه ی خونی قبل و پس از فعالیت گرفته شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری-های مکرر استفاده شد. یافته ها نشان داد تفاوت معناداری در پاسخ رسیستین به شدت فعالیت دیده نشد (848/0p=)، اما فیبرینوژن در پاسخ به جلسه ی با شدت بالا افزایش معنادار (046/0 = p) داشت. از یافته ها می توان نتیجه گرفت یک جلسه فعالیت مقاومتی با شدت های مختلف منجر به تغییرات معنادار در مقادیر رسیستین نمی گردد. هم-چنین افزایش معنادار در مقادیر فیبرینوژن پلاسما بعد از فعالیت با شدت بالا اتفاق افتاد که می تواند ناشی از تغییرات در رئولوژی خون پس از فعالیت مقاومتی باشد.