رسانه های هنر و تفکر پست مدرن هویت متمرکز و ثبات متون هنری را برهم زده اند و تصویری را به ما ارائه می دهند که دارای ابعادی فکری، فلسفی، دارای عدم اتکا به زیبایی شناسی سنتی، مبهم و بی ثبات است. به موجب این نگرش، داوری بایسته درباره اثر هنری، باید خارج از حوزه زیبای شناسی سنتی قرار گرفته و اثر هنری را با معیارها و موازین گسترده تر مورد سنجش قرار گیرد. انهدام هرچه گسترده تر اشکال هنر سنتی و روند فروپاشی و احتضار هنر سنتی به عنوان رسانه ای ناکارامد برای بیان مفاهیم معاصر، امر غامضی است که تولید هنرهای سنتی به همانند گذشته، نمایانگر عدم قرارگیری آنها در بدنه هنر معاصر ما و زوال این هنر محسوب می شود، زیرا که این آثار نه توان ارایه معنای نوین را دارند و نه واجد معانی سنتی خود هستند و به همین دلیل تنها می توان به آنها صنایع دستی اطلاق نمود. امروزه هنرمند معاصر در هنر خود بیشتر مفاهیم فرهنگی و رسانه ای را دنبال می کند و این امر را باید فرصتی برای صنایع دستی ما برای بدل شدن به رسانه های نوین و ابزاری برای برتری های فرهنگی هنر و فرهنگ ایرانی دانست. لذا پژوهش حاضر با بررسی بنیادی و کاربردی متغیرهای این عصر و جستجوی آثار هنرمندان معاصر به ویژه هنرمندان مفهومی سعی نموده تا قابلیتهای این هنر سنتی برای بدل شدن به رسانه ای مدرن را فراهم ساخته و نحوه استفاده از قابلیت های این هنر را برای بیان پیام های هنری و ارزشی ایرانی اسلامی و در قالب رمزینه های نوین و نشانگان مورد استفاده در هنر مفهومی را به نمایش بگذارد.