: مقدمه: شناسایی کم شنوایی کودک، خانوداه را با یک سری بحران روبرو می کند. این مشکل موجب افت کیفیت زندگی والدین این کودکان به ویژه مادران آنها می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر ارتقای کیفیت زندگی مادران کودکان کم شنوا انجام گرفت. روش بررسی: پژوهش حاضر کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با گروه گواه، پیش آزمون _ پس آزمون و آزمون پیگیری اجرا شد. جامعه آماری پژوهش، کلیه مادران کودکان کم شنوا شهرستان کرج و از بین مادران دانش آموزان دبستان استثنایی شهداء انتخاب شد. اعضای نمونه از طریق نمونه گیری مبتنی بر هدف، از نوع دسترس و بر مبنای داوطلب بودن آزمودنی، با استفاده از تخصیص تصادفی به دو گروه آزمایش ( 15نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. اعضای هر دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون بر اساس مقیاس کیفیت زندگی مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش در معرض « مداخله معنادرمانی گروهی» در قالب 9 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفت. داده ها پس از جمع آوری به منظور محاسبه میانگین، انحراف معیار، آزمون t و تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار spss16 پردازش شد. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین کیفیت زندگی در مادران کودکان کم شنوا، پس از اجرای مداخله در گروه آزمایش بیشتر از میانگین گروه کنترل بوده و تفاوت از لحاظ آماری معنادار است(014/0=p) نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که شیوه مداخله مورد استفاده بر افزایش کیفیت زندگی مادران کودکان کم شنوا موثر بوده است. کلید واژه ها: کیفیت زندگی، مداخله معنادرمانی گروهی، مادران کودکان کم شنوا.

چکیده مقدمه: یکی از مشخصات افراد کم شنوا، نوعی ناتوانی در برقراری روابط موثر ورضایت بخش با سایر افراد جامعه است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر قصه گویی بر افزایش مهارت های اجتماعی کودکان کم شنوا است. روش: در قالب یک طرح شبه آزمایشی از نوع سری¬های زمانی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 5 نفراز کودکان۷ تا 9 سال کم شنوا انتخاب شدند. در ابتدا سه ارزیابی متوالی (به فاصله زمانی یک هفته از یکدیگر) از مهارت اجتماعی کودکان کم شنوا به عمل آمد، سپس مداخله آموزشی، شامل 10 قصه در 12 جلسه 30 دقیقه¬ای طی 6 هفته اجرا شد. پس از مداخله سه بار (به فاصله یک هفته از یکدیگر) مجددا مهارت اجتماعی کودکان کم شنوا مورد ارزیابی قرارگرفت.برای اندازه گیری مهارت های اجتماعی کودکان مقیاس درجه بندی مهارت های اجتماعی گرشام والیوت و برای تحلیل داده هااز روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته¬ها:نتایج نشان داد که قصه¬گویی بر مهارت¬های اجتماعی کودکان کم¬شنوا، تأثیر مثبت و معنی‏دار داشت. (0۱/>p ) نتیجه¬گیری: با توجه به اثربخشی قصه¬گویی بر افزایش مهارت¬های اجتماعی کودکان کم¬شنوا، می‏توان قصه¬گویی را به عنوان راهکاری برای بهبود این مهارت‏ها، به عنوان حلقه‏ای از برنامه توان بخشی برای کودکان کم¬شنوا به‏کار برد. واژه های کلیدی:قصه گویی، مهارت های اجتماعی، کم شنوایی