حمل و نقل هوایی یکی از ایمن ترین راه ها برای مسافرت کردن است . با این وجود سوانح هوایی اجتناب ناپذیر هستند. هواپیماهای مسافربری در هنگام برخاستن و فرود آمدن در باند فرودگاه، ممکن است دچار سانحه شوند که این احتمال در سال های اخیر به دلیل افزایش سرعت و جثه ی هواپیماها، افزایش ترافیک هوایی و ثابت ماندن طول باند فرودگاه ها، افزایش یافته است . به همین دلایل سازمان هواپیمایی فدرال آمریکا (faa) در سال 2005 قانونی وضع کرد که طبق آن تمام باندهای فرودگاه در ایالات متحده می بایست فضایی به طول 1000 فوت ( 305 متر) در انتهای باند ، برای موارد اضطراری تعبیه کنند (مواقعی که هواپیما دچار سانحه و در نتیجه، بیش پیمایش روی باند فرودگاه می شود ) که این محدوده برای بالا بردن امنیت و کاهش خطرات احتمالی است. با این وجودفرودگاه هایی نیز وجود دارند که قادر به تامین این فضا در انتهای باند نیستند. به این ترتیب بسترهای جاذب انرژی برای مهار کردن هواپیماهایی که از کنترل خارج شده اند به کار آمدند. این سیستم، طراحی شده تا مسافت بیش پیمایش شده توسط هواپیماهایی که از کنترل خارج شده اند را بدون این که آسیب جدی به مسافران و خود هواپیما برسد، به طور چشم گیری کاهش دهد. هدف این تحقیق بررسی مصالح مناسب برای این بستر ها و استفاده از نرم افزار abaqus برای شبیه سازی بستر جاذب انرژی و تکنیک های مناسب برای شبیه سازی مدل ها با تغییر شکل های بزگ از جمله روش اولری-لاگرانژی اختیاری و روش اولری-لاگرانژی ترکیبی و مقایسه ی نتایج آنها با نتایج آزمایشگاهی و نتایج عددی بدست آمده از برنامه های دیگر می باشد.