پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی روش درمانی پذیرش-تعهد بر اضطراب، افسردگی و بهبود افراد دارای اختلال وابستگی به مواد صورت پذیرفت. از بین افراد مراجعه کننده به کلینیک سرپایی بیمارستان روانپزشکی "ابن سینا" وکلینیک ترک اعتیاد (خصوصی) در شهر مشهد که تحت درمان نگهدارنده با آگونیست قرار داشته و یا بستری بودند، دو گروه نمونه 14 نفری به روش غیر تصادفی و داوطلبانه انتخاب شد، 14 نفر به گروه آزمایش (که تحت درمان نگهدارنده با آگونیست و درمان پذیرش-تعهد قرار گرفتند)، و 14 نفر به لیست انتظار (که فقط تحت درمان نگهدارنده با آگونیست بودند)، اختصاص یافت. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل مقیاس شدت وابستگی (;sdss میل و همکاران، 2000)، پرسش نامه افسردگی ;bdi-ii)بک، 1988) و آزمون اضطراب (;bai بک، 1993) بود. با بهره گیری از روش اندازه گیری مکرر با یک عامل بیرونی گروه و یک عامل درونی مراحل سه گانه (آنوای آمیخته)، یافته های پژوهش نشان می دهد، بین روند پیش تست، پس تست و پیگیری اضطراب در دو گروه تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0 p>). همچنین، کاهش نمره ها در پس تست، در گروه آزمایش بیشتر از لیست انتظار بود. ولی تفاوت معنادار نداشت. بین روند پیش تست، پس تست و پیگیری افسردگی و شدت وابستگی به مواد در دو گروه تفاوت معنادار به دست آمد (05/0 p<) وکاهش نمره ها در پس تست در گروه آزمایش بیشتر از لیست انتظار بود. اما در پیگیری این تفاوت معنادار نبود. نتایج پژوهش بر اثربخشی روش درمانی پذیرش-تعهد بر کاهش افسردگی و بهبود اختلال وابستگی به مواد در پس تست افراد دارای اختلال وابستگی به مواد مخدر صحه گذاشت ولی نتایجی مبنی بر اثربخشی بر روی اضطراب به دست نیامد.