پایان نامه ی حاضر به بررسی ویژگی های زبانی اختلال دوقطبی در نامه های صادق هدایت و تأثیر اختلال دوقطبی می پردازد. پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا ثابت کند که آیا بر اساس علم زبان شناسی و از طریق بررسی زبانی می توان به اختلال دوقطبی افراد به طور خاص صادق هدایت پی برد یا نه. پژوهش می تواند با بررسی معیارهای زبانی اختلال دوقطبی در زمینه ی مطالعات بالینی گام موثری بر دارد. به نظر می رسد که شناخت و زبان همسو با یکدیگرند و هیچ کدام غلبه بر دیگری ندارد. همچنین بر اساس فرانقش اندیشگانی، زبان بازتاب اندیشه ی آدمی است و تجربه ی انسان را تفسیر می کند. در این پژوهش، از نامه های صادق هدایت به شهیدنورایی استفاده شده است. مخاطب شخصی ثابت انتخاب شده است تا عوامل تأثیرگذار به حداقل برسد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از حوزه های معنایی و همچنین تغییرات موضوعی و گام متن نامه ها به منظور سنجش فشردگی و تنکی کلام استفاده شده است. نتایج پس از بررسی زبانی هر نامه حاکی از آن است که با استفاده از معیارهای زبانی بیان شده می توان دوره های اختلال دوقطبی مانند دوره ی هیپومانیا، افسردگی، عادی و آمیخته را تشخیص داد. نتایج این پژوهش هم راستا با دستاوردهای روان پزشکی است و البته معیارهای معنایی دیگری مانند تحقیر و تمسخر نیز به علم روان پزشکی معرفی شده است که هر دوی آن ها همسو با تعاریف این علم نیز است. یکی از دستاوردهای این پژوهش وجود دوره ی آمیخته در دوره هایی از اختلال دوقطبی است که صادق هدایت آن را تجربه کرده است. همچنین ویژگی های معنایی، میزان تغییرات موضوعی و گام در این دوره نیز مورد مطالعه قرار گرفته است. در این پژوهش مقایسه ای با کار فدایی (2009) انجام شده است. نتایج بیان گر آن است که در بررسی دوره های اختلال دوقطبی بر اساس نامه ها که با فاصله ی زمانی کم تری نسبت به آثار صادق هدایت است، دید بهتری را می تواند از ویژگی های اختلال دوقطبی در صادق هدایت به ما بدهد. همچنین مطالعه ی زمانی نامه ها ویژگی های دوره های اختلال دوقطبی مانند هیپومانیا که با فشار کلام همراه است و یا دوره ی افسردگی که با فقر کلام همراه است را در فواصل زمانی به خوبی نشان داده است.