وجودزیرگروه های نرمالسازتأثیرزیادی بر روی ساختار ساختارگروه ها دارد.تاآنجاکه درسال1988گروه هایی با دو نرمالساز توسط روماس بررسی شد ، در ادامه این کار در سال 2000 مورا گروه هایی موضعاً متناهی با دو نرمالساز را مورد مطالعه قرار داد. سپس توتا ساختار گروه های دلخواه که دارای زیر گروه هایی با دو ، سه و چهار نرمالساز باشند را مشخص کرد و تأثیر این نرمالسازها را مورد بررسی قرار داد. در این پایان نامه ما به تأثیر حل پذیری گروه های متناهی توسط زیرگروه های نرمالساز آنها می پردازیم و نشان می دهیم که گروه هایی 20نرمالساز دارند ، حل پذیرند و همچنین گروه ها ساده با حداکثر 57 نرمالساز را مشخص می کنیم. کار این پایان نامه در برگرفته از مرجع [18] ، است