پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه هوش فرهنگی و توانش ارتباطی در افراد غیر فارسی زبان انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهـش، 40 فارسی آموز خارجی از مراکز آموزش زبان فارسی در شهر مشهد را شامل می شود. هوش فرهنگی در ارتباط با 4 جنبه آن (شناختی، فراشناختی، انگیزشی و رفتاری) و توانش ارتباطی از دو وجه، ارتباطات بین فرهنگی و ارتباطات ناقص از طریق پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفته اند. نتایج گویای آن است که هوش فرهنگی با ارتباطات بین فرهنگی رابطه ی مثبت و معنی داری (38=df ؛0/001>p ؛0/56=r) و با ارتباطات ناقص رابطه ی منفی و معنی داری (38=df ؛0/006=p ؛0/43- =r) دارد. بدین معنا، فارسی آموزانی که از هوش فرهنگی بالاتری برخوردار هستند، در ارتباطات بین فرهنگی خود موفق تر عمل کرده و ارتباطات ناقص و در نتیجه درک همراه با سوءتفاهم کمتری را تجربه می کنند. همچنین نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشـان دهنده آن اسـت که هوش فرهـنگی در مجموع پیش بینی کنـنده ارتباطات بین فرهنگی (51%) و ارتباطات ناقص (60%) می باشد و هوش فرهنگی رفتاری قابلیت بهتری را در پیش بینی ارتباطات بین فرهنگی دارا می باشد. علاوه بر این، در این تحقیق مشخص شد که در متغیر جنسیت تنها در ارتباطات ناقص تفاوت معنی داری وجود دارد که در آن میانگین ارتباطات ناقص زنان بیشتر از مردان است؛ در متغیر سطح تسلط زبان فارسی (در دو گروه مبتدی و متوسط) تفاوت قابل ملاحظه ای دیده نشد و در متغیر سطح تحـصیلات (در دو گروه دیپلم و دانشگاهی)، فارسی آموزان خارجی با تحصیلات دانشگاهی نسبت به افراد گروه دیپلم از هوش فرهنگی رفتاری بالاتری برخوردار بوده اند.