علی رغم توجه زیادی که از طرف دانشگاهیان و متخصصان به موضوع مدیریت استعداد معطوف است، این حوزه دارای توسعه ی چندانی نبوده است. محدودیت اساسی موضوع مدیریت استعداد، کمبود تعاریف و ابهام در مرزهای مفهومی آن است. مسأله اساسی در این تحقیق ارزیابی مدل 8 بعدی مدیریت استعداد و بررسی رابطه ی آن با ستاده هایی است که در تئوری های این موضوع به عنوان نتایج حاصل از بکارگیری فرایند مدیریت استعداد مطرح می باشند. در این مطالعه ارتباط بین ابعاد مدیریت استعداد به عنوان متغیر مستقل و متغیرهای رضایت شغلی، تعهد سازمانی و تمایل به ترک سازمان به عنوان متغیرهای وابسته در قالب 7 فرضیه مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمون های آماری سبب تایید تمام فرضیات تحقیق شد.نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که فراهم کردن کار چالشی و معنادار و مدیریت تعادل بین کار و زندگی سبب 65% افزایش در رضایت شغلی و متغیرهای ایجاد و حفظ ارتباط با کارکنان، فراهم کردن کار چالشی و معنادار، پرداخت منصفانه و مدیریت تعادل بین کار و زندگی سبب تقریباً 86% افزایش در تعهد سازمانی و ابعاد فراهم کردن کار چالشی و معنادار، پرداخت منصفانه و مدیریت تعادل بین کار و زندگی به صورت مستقیم سبب 87% کاهش در تمایل به ترک سازمان شده اند. نکته ی قابل تذکر در این تحقیق این است که هنگامی که نقش تعدیل گری متغیرهای رضایت شغلی و تعهد سازمانی در مدل مورد بررسی این مطالعه ارزیابی شد، نتایج نشان داد که با ورود متغیرهای تعدیل گر، تاثیرات مستقیم ابعاد مدیریت استعداد بر تمایل به ترک سازمان از بین رفته و تاثیرات غیر مستقیم ابعاد مدیریت استعداد افزایش یافته به گونه ای که سبب 97% کاهش درتمایل به ترک سازمان می گردد که همین موضوع نیز نشان دهنده نقش تعدیل گری دو متغیر رضایت شغلی و تعهد سازمانی در مدل مورد بررسی این پژوهش بوده است. در پایان، مدل مناسب با جامعه ی آماری مورد مطالعه ارائه گردیده است.