هنر طنز از دیرباز در ادبیات تمامی ملل جهان وجود داشته و جزء ارکان اصلی در ادبیات هر کشوری محسوب می شود، این هنر در کشور ما نیز از قدمتی کهن برخوردار است و در آثار بسیاری از بزرگان ادب فارسی به چشم می خورد، اما این هنر به مرور زمان رشد کرده و تکامل یافته تا اینکه امروزه جزئی جدا ناپذیر از ادبیات ما محسوب می شود و بسیاری از اُدبا و شعرا و نویسندگان در این عرصه طبع آزمایی کرده و آثاری(چه به نظم و چه به نثر) در این زمینه پدید آورده اند. طنز به دلیل اینکه ابعاد مختلف و طیف گسترده ای از مسائل سیاسی،اجتماعی،اقتصادی وفرهنگی در هر جامعه ای را در بر می گیرد و بسیاری از بزرگان ادب و هنر به آن توجهی خاص مبذول داشته اند از اهمیت ویژه ای برخوردار است. نگارنده در این پایان نامه سعی کرده تا با استفاده از منابع معتبر و بهره گیری از کتابخانه های تخصصی در این حوزه، شیوه ها و شگردهای طنزپردازی سه تن از بزرگان این هنر ادبی را از سه جنبه زبانی، محتوایی و بلاغی مورد بررسی قرار داده و مقایسه ای میان هر سه انجام داده و در نهایت با توجه به بررسی های انجام شده به این نتیجه دست یافته که تولّلی به دلیل احاطه بیشتر بر متون طنزپردازی و تسلّط ادبی خویش در نشان دادن حقایق در قالب طنز توانسته در تأثّیرگذاری هر چه بیشتر بر مخاطبین، موفقیت بیشتری را کسب کند. کلید واژگان: طنز، شیوه ها و شگردهای طنزپردازی، تولّلی، رهی معیری، روحانی