آرتور دانتو فیلسوف و نظریه پرداز آمریکایی، پژوهش های فلسفی گسترده ای در حوزه ی درک شرایط ظهور هنرِ معاصر و ابعاد آن انجام داده است. هنر معاصر موضوعی است که دانتو در بسیاری از کتاب های خود به آن پرداخته و آن را از جنبه های مختلف مورد بررسی قرار می دهد. اهمیت هنر معاصر برای دانتو از آن جهت است که این دوران به واسطه ی خلق آثاری کاملاً متفاوت، در قالب تعاریف گذشته ی تاریخ هنر نمی گنجد. او معتقد است که هنر پایان یافته و ما وارد دورانی به نام پساتاریخ شده ایم که به سبب کثرت گرایی حاکم بر آن مرز میان هنر و غیر هنر در آن برداشته می شود. به عقیده دانتو در عصر حاضر هر چیزی، حتّی اشیاء معمولی و پیش پا افتاده، به لطف و اراده «هنرمند» و «تأیید نهاد ها» به شکلی معجزه آسا به «اثر هنری» بدل می شود و بدین ترتیب دوران معاصر را دوران اضمحلالِ معیارهای زیبایی شناختی می خواند. دانتو شرایط ظهور چنین دورانی را به لحاظ تاریخی بررسی کرده و سعی دارد هنر معاصر و آثار هنری آن را واکاوی نماید. در این پایان نامه تلاش می شود پاسخ های دانتو در باب چیستی هنر معاصر، ارتباط فلسفه و هنر در این دوران، دلایل گسست زیبایی و هنر و همچنین چالش های پیش رو در تعریف ناپذیر بودن هنر تبیین شود. بدین ترتیب پژوهشگر با شرح و شناخت این آراء به ابزاری دست یافته که با استفاده از آن به تحلیل و بررسی آثاری از هنرمندان دهه های اخیر از جمله: اندی وارهول، پیرو مانزونی و جف کونز می پردازد.