لامعی گرگانی؛ شاعر نیرومند و نیکو بیان ، در اشعارش تابع سبک و روش شاعران دوره اول غزنوی است و گاه بعضی از قصاید آنان را جواب گفته است.تشبیهات گوناگون و اوصاف او از شب و بیابان و اسب و رسوم و مظاهر مختلف طبیعت،خواننده را به یاد منوچهری انداخته و در برخی از قصاید لامعی درست مانند آنست که قدرت خیال و وسعت اطلاع منوچهری تجدید و با قوت بیشتر آشکار شده است.از دقّت در اشعار این سراینده ی بزرگ درمیابیم که ایشان در گرایش به جهان طبیعت و سادگی بیان و قدرت توصیف و رعایت اعتدال در مدح ناموران،شاگرد مکتب منوچهری دامغانی ،فرخی سیستانی و عنصری بلخی است و خمیر مایه ی سخن وی از اندیشه های باریک و صور خیال منوچهری دامغانی ،وازسادگی وروانی کلام فرخی سیستانی،و از انسجام ومتانت واعتدال گفتار عنصری بلخی سرشته شده است. جرأت لامعی در بکاربردن لغات مهجور عربی در برخی از قصاید از منوچهری نیز بیشتر است. مضمون اصلی در سخن شاعر همان مدح است. در این پژوهش سعی بر این است که ضمن معرفی لامعی گرگانی و سبک شاعری او و بیان لغات خاص دیوان لامعی ،لغات و ترکیبات و اصطلاحات دشوار دیوان وی تبیین شود