سیر تطور مدیریت موید آن است که پیوند سرمایه، نیروی کار، مدیریت و در عصر نهادگرایی مشروعیت اجتماعی، مأخذ تولید ثروت سازمانی است. در این میان، طبقه بندی های متعددی از سرمایه وجود دارد که هر کدام صبغه و شکل خاصی دارند؛ ولی یکی از سرمایه های جدید مورد تأکید اندیشمندان و اندیشه ورزان سازمان و مدیریت، سرمایه روانشناختی است. این مفهوم نخستین بار توسط فرد لوتانز و برای تأکید بر ارزش های ناملموس روانشناختی خلق شد. سرمایه روانشناختی، مفهومی است که بر لزوم شناخت و سرمایه گذاری در ظرفیت های روانی برای حصول به موفقیت و مزیت رقابتی پایدار تأکید دارد. این سازه نوپا متشکل از چهار مولفه اعتماد به نفس، امید، خوش بینی و تاب آوری است. هدف این پژوهش، در وهله اوّل، طراحی مدل بومی سرمایه روانشناختی و سپس طراحی و اعتبارسنجی سنجه بومی آن است. برای بررسی روایی سنجه طراحی شده، سه سنجه معتبر تعهد سازمانی، گرایش به ترک شغل و هویت سازمانی به آن پیوست گردید. پرسش نامه نهایی در سازمان های دولتی ایران توزیع شده و اطلاعات حاصل از آن برای بررسی فرضیه های پژوهش مورد استفاده قرار گرفت. تحلیل های آماری نشان دادند که مدل بومی سرمایه روانشناختی با تعهد سازمانی و هویت سازمانی رابطه مستقیم معنی دار و با گرایش به ترک شغل رابطه منفی معنی دار دارد.