فعال کننده پلاسمینوژن نوترکیب که با نام رتپلاز شناخته می شود، یک عامل لخته شکن است که به طور عمده برای درمان انفارکتوس مایوکاردیال حاد به کار می رود. بیش بیان رتپلاز در باکتری اشریشیا کلای منجر به تولید توده های پروتئینی نامحلول، غیر فعال و بدون پیوندهای دی سولفیدی درست به نام توده های درون سلولی می شود. به طور عمومی، راه کارهای بازتاخوردگی این توده های پروتئینی شامل دیالیز، رقیق سازی و روش های روی ستون می شود که از این میان ساده ترین و رایج ترین روش بازتاخوردگی، رقیق سازی پروتئین واسرشته به درون بافر بازتاخوردگی است. یکی از مراحل مهم پس از بازتاخوردگی، تعیین فعالیت زیستی پروتئین بازتاخورده است. روش های موجود فعالیت سنجی رتپلاز اغلب گران قیمت و دارای پیچیدگی های متعددی هستند. در مطالعه حاضر، ابتدا توسعه روشی ساده و ارزان قیمت برای غربال نمونه های حاصل از آزمایش های بازتاخوردگی مورد مطالعه قرار گرفته است. این روش که بر پایه سنجش انحلال لخته قرار دارد، با کمک گرفتن از معرف های آزمون زمان نسبی ترومبوپلاستین فعال شده، فعالیت رتپلاز را با یک تحلیل ریاضی ساده می سنجد. همچنین، با استفاده از طراحی آزمایش، تاثیر افزودنی های با وزن مولکولی پایین مانند l-آرژنین و جفت کاهیده و اکسیده گلوتاتین (gsh/gssg) در ph های متفاوت بر بازده بازتاخوردگی رتپلاز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر بسیار مهم ph و همچنین، به کارگیری سطوح متوازنی از جفت گلوتاتیون و l-آرژنین بر بازده بازتاخوردگی رتپلاز است. شرایط بهینه برای بازتاخوردگی رتپلاز در غلظت l-آرژنین mm 600، غلظت gsh:gssg mm 10:1 و 5/8 ph به دست آمد. در این شرایط بهینه، بازده بازتاخوردگی رتپلاز معادل 1/39% به دست آمد که در مقایسه با مطالعات پیشین، نتیجه مطلوبی است. پیش بینی ساختارهای دوم و سوم این پروتئین نشان داد که ساختار پیچیده رتپلاز عامل مهمی در پیچیده بودن فرایند بازتاخوردگی این عامل لخته شکن است. مطالعه حاضر می تواند به درک هرچه بهتر فرایند بازتاخوردگی پروتئین های حاوی پیوندهای دی سولفیدی و روشن کردن نقاط مبهمی همچون نقش افزودنی های بازتاخوردگی در ساز و کار این فرایند کمک به سزایی کند.