نثر فارسی همچون شعر فارسی تحت تأثیر نثر و شعر عربی بوده و تقریباً همان سیری را که نثر و شعر، در جهان عرب تا قبل از حمل? مغول پیموده است با فاصل? زمانی کوتاه تری تجربه کرده است. یکی از گونه های فربه نثر فارسی، نثر فنی است که تحت تأثیر فضل نمایی ها یا به تعبیری خودنمایی های نویسندگان زبان فارسی، به وجود آمد. دور? تکوین نثر فنی از نیم? دوم قرن پنجم آغاز شد. تاکنون، بیشتر همّ و غم خوانندگان و مخاطبان این نثر، حل ابهامات و معضلات لغوی و زبانی و ادبی آن بوده است یا به تعبیری، بیشتر به خواندن این متون پرداخته اند. کمتر کسی به خوانش این متون همت گماشته است؛ همین نبود خوانش سبب شد که به یافتن رویکردی انتقادی روی آوریم که بتوانیم با آن خوانشی صحیح و ایرانی از این متون به دست دهیم و آن رویکرد، فرمالیسم بود. این پژوهش همچنین با تطبیق مولفه های فرمالیسم بر متون نثر فنی، ضمن دست یافتن به مشترکات بسیاری میان آن ها، متون نثر فنی را نوع ادبی مناسبی به منظور کاربرد مولفه های فرمالیستی می داند.