شواهدی وجود دارد که نشن می دهد، اسید آمینه های تحریکی در فرآیند انتقال عصبی در سیستم عصبی مرکزی و اثرات بی دردی مرفین دخالت دارند. (47) در مطالعه حاضر اثرات آنتاگونیست های رسپتور (dap5,dap7)nmda بر روی بی دردی ناشی از مرفین در تست فرمالین مورد مطالعه قرار گرفته است . تزریق زیر جلدی فرمالین رقیق شده، امروزه به عنوان یک مدل درد وسیعا مورد مطالعه قرار می گیرد. دوره زمانی معمول پاسخ به فرمالین دو فلزی (دو مرحله ای) می باشد. یک مرحله ا.لیه کوتاه مدت ، که متعاقب آن یک فاز ثانویه طولانی تر دیده می شود (17). اثرات داروهای ضددرد (اپیوئیدها، استروئیدها، nsaids) در دو فاز تست متفاوت می باشند (28 و 26) داده های موجود نشان می دهد که مرفین و آنتاگونیست های رقابتی رسپتور nmda (dpa7 (37)، و dap5 (32)) قادر به القاء بی دردی در فازهای اول و دوم تست فرمالین می باشد. گزارش شده است که رسپتور nmda در بروز تحمل به مرفین دخالت دارند. (63 و 6) مطالعات قبلی نشان داده اند که انسداد رسپتور nmda موجب بروز بی دردی در برابر محرکهای حرارتی یا مکانیکی در موشهای سالم rat نمی شود (51 و 50). با وجود این رسپتورهای nmda در بروز افزایش درد (هیبرآلژزی) و یا افزایش حساسیت پوستی (allodynia) در موقعیت های پاتولوژیک نظیر آسیب عصبی (38) یا التهاب ناشی از افزایش حساسیت مرکزی (57) دخالت دارند. نتایج ما نیز موید داده های بدست آمده توسط دیگر محققین است که نشان می دهد آنتاگونیست رسپتور (dap5) nmda موجب بروی اثر بی دردی پس از ایجاد التهاب ناشی از فرمالین در موش سوری (46) و موش rat (18) می باشد. نتایج موجود همچنین نشان می دهد که آنتاگونیست رسپتور اپیوئیدی (ناکسان) پاسخ ناشی از آنتاگونیست رسپتور nmda را کاهش می دهند. همچنین این اطلاعات می تواند بیانگر این مطلب باشد که بی دردی ناشی از این داروها احتمالا از طریق رسپتور اپیوئیدی اعمال می شود. این فرضیه احتمالا با اطلاعات بدست آمده توسط محققین دیگر که نشان می دهد آنتاگونیست رسپتور nmda منجر به افزایش زمان (5) یا تشدید (2) بی دردی ناشی از مرفین می شود، تایی گردد. همچنین باید اشاره نمود که هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دخد آنتاگونیست های رسپتور nmda دفع پلاسمایی هیچ دارویی (از جمله مرفین) را افزایش می دهد. جهت مطالعه دخالت دیگر مکانیسم ها، آنتاگونیست رسپتور دوپامینی سولپیراید (60) و sch23390 (29) آنتاگونیست رسپتور کلینرژیک (آتروپین) و آنتاگونیست رسپتور cck (پروگلوماید (22) همراه با آنتاگونیست رسپتور nmda به کار رفتند. اطلاعات نشان داد که هیچ یک از آنتاگونیست های فوق الذکر اثری بر روی بی دردی ناشی از dap5 و dap7 ندارند. بنابراین دخالت سیستم های دوپامینرژیک در بی دردی ناشی از رسپتور nmda غیر متحمل به نظر می رسد.