چکیده : شهرهای میانی و جایگاه آن در برنامه ریزی فضایی کشورهای در حال توسعه،بخشی از استراتژی های توسعه شهری را تشکیل می دهد.تجربیات جهانی در این زمینه بیانگر این وضعیت است که حل مسایل و مشکلات شهرهای بزرگ در گرو حمایت جدی از مراکز شهری کوچک و میانی است.در سطح منطقه ای نیز انتشار توسعه به مراکز روستایی توسط شهرهای میانی محرز گردیده است.اینگونه شهرها به عنوان مکان مرکزی بیشترین روابط با حوزه های سکونتی اطراف خود از جمله روستاها را دارند.نقش این گونه شهرها نه تنها به صورت مراکز توزیع خدمات و بازار فروش محصولات کشاورزی موجب پویایی بخش کشاورزی می گردد بلکه عاملی در تجاری شدن بخش کشاورزی در حوزه های روستایی اطراف نیز است. روش تحقیق دراین پژوهش توصیفی-تحلیلی و از نوع کاربردی می باشد.همچنین یافته های پژوهش در ارایه راهکارهای توسعه منطقه ای استوار است.و با توجه به فرضیه های مطرح شده و بررسی به عمل امده،نتیجه حاصل شده نشان داد شهر بجنورد از نظر