تشکیل دولت صفوی در اوایل قرن دهم هجری یکی از رویدادهای مهم تاریخ ایران محسوب می شود. پیدایش این دولت که باید آن را سرآغاز عصر تازه ای در حیات سیاسی و مذهبی ایران دانست، موجب گردید که استقلال سیاسی ایران بر اساس مذهب تشیع، تامین گردد. با آغاز روابط سیاسی با دولتهای اروپایی و همسایگان، بازرگانی و تجارت توسعه یافت؛ به همین منظور سفیرانی میان ایران و کشورهای دیگر مبادله شد. در این میان دولت صفوی با توجه به ساختار نوین خود موقعیت حساس و وزنه ژئوپولیتیکی در قبال رقبایی چون هند و عثمانی پیدا کرد و همین موقعیت بود که دولت صفوی را وارد عرصه رقابت های جهانی و منطقه ای کرد؛ به طوری که دولت های اروپایی سعی کردند برای کاستن از فشار عثمانی در اروپا، با دولت صفوی همکاری کنند. بر این اساس سفیرانی میان ایران و اروپا، در رفت و آمد بودند. این پژوهش ضمن بیان سفارت هایی که در دوره صفوی انجام گرفته است؛ به شناساندن مفهوم سفارت و ویژگی های آن پرداخته است و کوشیده است روابط خارجی ایران و کشورهای دیگر را این بار از این منظر نگاه کند.