تصمیمات مالی تحت عدم اطمینان؛ معمولاً توسط این فرض که سرمایه گذاران ریسک گریز باشند مدل بندی می شوند. ریسک گریزی به این معنی است که اگر چندین فرصت سرمایه گذاری با بازده مورد انتظار یکسان داشته باشیم، آن سرمایه گذاری که کوچکترین تغییر در بازده را دارد ترجیح داده می شود. بر همین اساس در این پایان نامه مدل های بهینه سازی پرتفوی را که بر این فرض استوار هستند مثل مدل میانگین-واریانس و مدل های مبتنی بر ارزش در معرض ریسک شرطی مورد بررسی قرار خواهند گرفت. گرچه نظریه ریسک گریزی جذاب است اما در واقع سرمایه گذاران به جای استفاده از یک رفتار ریسک گریز خالص، نگرشی نامتقارن نسبت به سودها و زیان ها دارند. یعنی ترجیح می دهند هنگام مواجه شدن با زیان رفتارشان را به ریسک پذیری تغییر دهند. با توجه به این که بازارهای مالی دارای وابستگی هستند ما با استفاده از توابع مفصل ساختار این وابستگی را مد ل بندی می کنیم. در نهایت بهینه سازی پرتفوی یک سرمایه گذار زیان گریز خطی بررسی شده و نتایج آن را با روش های سنتی میانگین-واریانس و ارزش در معرض ریسک شرطی مقایسه خواهیم کرد.