در عصر فناوری اطلاعات، آموزش الکترونیکی به عنوان یک رویکرد آموزشی نوین، تحولات بسیاری را در نظام های آموزشی پدید آورده است. ظهور فناوری اطلاعات در حوزه ی آموزش و پرورش سبب تغییر روند آموزش یاددهنده محور به سوی آموزش یادگیرنده محور شده است. قابلیت دسترسی آسان، محتوای درسی به روز، عدم محدودیت مکان و زمان و کاهش هزینه های آموزشی از جمله مزایایی هستند که آموزش الکترونیکی را از سایر روش های آموزش سنتی متمایز کرده است. آموزش الکترونیکی بر بسیاری از محدودیت های آموزش سنتی غلبه کرده است، اما هنوز هم با نواقص و کاستی هایی در مسیر طراحی و اجرای راهکاری مناسب در تحقق مفهوم یادگیری موثر مواجه است. یکی از عوامل مهمی که سبب قابلیت بیشتر و برتری شیوه ی آموزش سنتی چهره به چهره نسبت به شیوه ی آموزش الکترونیکی می باشد، می توان به توانایی یاددهنده در شناسایی نشانه های احساسی و غیرکلامی یادگیرندگان اشاره کرد. در فرآیند آموزش الکترونیکی، اطلاع از احساس یادگیرنده در طول فرآیند آموزش، یکی از مسائل مهم در جهت بهبود فرآیند یادگیری است تا عملکرد سیستم، تا حد امکان، مشابه شیوه ی آموزشی چهره به چهره باشد. درک وضعیت احساسی یادگیرنده می تواند برای ارزیابی میزان توجه و سطح علاقه ی وی نسبت به موضوعات آموزشی ارائه شده، در راستای ارائه ی عملکرد بهتر به کار برده شود که این رویکرد باعث می شود تا مقیاس اشتیاق به یادگیری در اشخاص تعیین شده و به مثابه آن کمک های آموزشی به موقع و بازخورد های مناسب ارائه گردد و همچنین انگیزش های مناسب به منظور بهبود فرآیند یادگیری حاصل شود. در این پایان نامه بر آموزش الکترونیکی عاطفی تمرکز شده است و مدلی برای سیستم آموزش الکترونیکی هوشمند عاطفی ارائه شده است که با استفاده از تکنیک تشخیص حالات چهره مبتنی بر فیلتر گابور(gabor) وتحلیل مولفه های اصلی(pca) و تحلیل تفکیک کننده ی خطی(lda) ، توانایی تشخیص احساسات یادگیرنده و ایجاد تعامل عاطفی در فضای آموزش الکترونیکی را دارد و از آن در جهت گزینش دوره ی آموزشی مناسب و در نتیجه بهبود فرآیند آموزش استفاده می کند.