بافتهای تاریخی علاوه بر اینکه بخشی از مناطق و محلات شهرها را تشکیل می دهند، روایتگر ویژگی های هسته اولیه شهرها و همچنین بیانگر یاد و خاطره فرهنگ و آداب و سنن ساکنین آنها می باشند. در بافتهای تاریخی و کهن ایران، معانی نمادین، پیوند عمیق و ناگسستنی با کالبد بافت داشته و این امر باعث شده است تا هویت محله های تاریخی برخاسته از باورها و نیازهای روحی و مادی ساکنین باشد. اما آنچه امروزه در این بافتها مشاهده می شود، تنزل هویت کالبدی و اجتماعی و در نهایت فرسودگی در تمامی ابعاد آن است. نتیجه این امر، منجر به پیدایش و بسط یافتن پدیده ای به نام پایداری در سیستمهای گوناگون و پیچیده شهری شده است که از جمله آن می توان به رویکرد بازآفرینی شهری اشاره نمود. این پژوهش با شناسایی عوامل ارتقای هویت بخش از طریق رویکرد بازآفرینی شهری، سعی دارد مشخص کند که با اعمال این عوامل می توان به میزان هویتمندی مطلوب تری دست یافت. در این راستا، پیشنهاد شده که در محله امامزاده یحیی تهران، که بخشی از تهران قدیم را نیز شامل می شود، به عنوان مورد پژوهی، برای دستیابی به هویت و حس تعلق بیشتر ساکنین، باید در زمینه های مختلف، مداخلاتی صورت گرفته و راهکارهایی برای بهبود آنها ارائه گردد. از این رو هدف کلی از پژوهش حاضر، سنجش و بومی سازی شاخص های رویکرد بازآفرینی شهری برای ارائه راهکارهایی جهت هویتمندی و افزایش حس تعلق ساکنین به محله خود می باشد. مطالعات متون نظری تحقیق نشانگر آن است که می توان در قالب 5 انگاره متفاوت که در برگیرنده معیارها و شاخص های همسان با یکدیگر می باشند، جهت نیل به هدف نهایی پژوهش، راهبردها و راهکارهایی را در این زمینه ارائه نمود. نتایج تحلیل ها بیانگر آن است که انگاره ترویج حیات مدنی با امتیاز نهایی 462. بیشترین اولویت را خواهد داشت. همچنین انگاره کیفیت محیط زندگی با 271.، مردم گرایی با 147.، بومی گرایی و محلی گرایی با 078. و در نهایت توسعه اقتصادی با 042. اولویت های بعدی را در پیشبرد هدف پژوهش بدنبال خواهند داشت. در پایان نیز با تدوین سوات (swot) هر یک از انگاره های عام و کمّی سازی آن از طریق تکنیک (qspm) راهبردها و راهکارهایی بیان شده است.