احساس آن کنی، احساس پیچیده ای است؛ این حس را می توان ملغمه ای از ترس، تهوع، بلاتکلیفی، چندش، اضطراب و ناامنی دانست. بنا برنظر فروید این احساس منتج از رویارویی با بازگشت امری آشناست که از قبل در ذهن حضور دارد ولی از طریق فرآیند سرکوب و یا رد شدن با ذهن بیگانه گشته است. از جمله مفاهیم مرتبط با مقوله آن کنی می توان از سوررئالیسم، گروتسک و ابجکشن یاد کرد و بررسی وجه آن کنی یک پدیده تا حد زیادی بررسی این وجوه را نیز دربرمی گیرد. در پژوهش حاضر، پس از پرداختن به مفهوم آن کنی در "متن روانکاوانه" و بررسی این تم در آثار شوانکمایر به عنوان هنرمندی که از انواع تکنیک های سه بعدی استاپ-موشن برای خلق آثار خود استفاده می کند به این پرسش پرداخته شده است که " آیا این تکنیک از امکانات ویژه ای برخوردار است که آن را برای ایجاد چنین فضاهایی مستعد می سازد؟" در این صورت، "در مورد آثاری که با وجود استفاده از این تکنیک به دنبال انتقال چنین فضایی نیستند رعایت چه مسایلی واجب می شود؟" در پایان به این نتیجه رسیدیم که تکنیک های سه بعدی استاپ موشن، چه از لحاظ فرم، و چه از نظر محتوا، ابزارهایی بی نظیر برای ایجاد تجربه آن کنی در اختیار هنرمند قرار می دهند. مهمترین این ابزارها تداخل امر غیرواقعی در فضای واقعی و نیز ارتباط تنگاتنگ این تکنیک با مقولات مرتبط با مرگ می باشد و اگر هدف هنرمند برانگیختن احساس آن کنی در مخاطب نباشد و درعین حال مایل به استفاده از تکنیک های سه بعدی استاپ-موشن برای ساخت اثر خود باشد بیش و پیش از هرچیز می باید "فرم" اثرخود را " واقعیت زدایی" کند و دنیای درون آن را تا حد ممکن، به شکلی فانتزی با قواعد، شخصیت ها و اشکال مخصوص به خود ترسیم کند.