سیکلوفسفاماید یک عامل آلکیله کننده سایتوتوکسیک است که به طور وسیعی در درمان حاد بیماری های نئوپلاستیک مختلف و درمان مزمن اختلالات خود ایمن استفاده می شود. سیکلوفسفاماید همچنین به عنوان یک تراتوژن منجر به ناهنجاری های مادرزادی در انسان و حیوانات می شود. گزارشاتی وجود دارد که اثرات سیکلوفسفاماید به وسیله آنتی اکسیدان ها کاهش می یابد. به نظر می رسد که ال-کارنیتین اثر آنتی اکسیدانی داشته باشد. هدف مطالعه ی حاضر پیشگیری یا کاهش ناهنجاری های ناشی از سیکلوفسفاماید در جنین موش صحرایی به وسیله ال-کارنیتین می باشد. این مطالعه روی 31 سر موش صحرایی آبستن انجام شد که به 5 گروه تقسیم شدند و در روز نهم آبستنی به گروه اول (گروه کنترل) نرمال سالین هم حجم سیکلوفسفاماید، به گروه های دیگر به ترتیب سیکلوفسفاماید به تنهایی با دوز 15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، سیکلوفسفاماید همراه با ال-کارنیتین با دوز 250 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، سیکلوفسفاماید همراه با ال-کارنیتین با دوز 500 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و در گروه آخر ال-کارنیتین با دوز 500 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به روش داخل صفاقی تجویز شد. در روز بیستم آبستنی موش ها آسان کشی شدند و پس از استحصال جنین ها، قد و وزن آن ها تعیین شد و با روش رنگ آمیزی آلیزارین قرمز-آلیسین آبی رنگ آمیزی شدند. سپس سیستم اسکلتی جنین های رنگ آمیزی شده با استفاده از دستگاه استریومیکروسکوپ از نظر ناهنجاری ها مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد درصد ناهنجاری های شکاف کام، اگزنسفالی و مهره شکاف دار در گروه دریافت کننده سیکلوفسفاماید به تنهایی به ترتیب 55/55، 77/27 و 34/33 درصد بود در حالی که درصد این ناهنجاری ها در گروه دریافت کننده سیکلوفسفاماید به همراه ال-کارنیتین با دوز 250 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به ترتیب 42/21، 52/9 و 76/4 درصد بود و در گروه دریافت کننده سیکلوفسفاماید به همراه ال-کارنیتین با دوز 500 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به ترتیب به 84/3، 8 و 8 درصد کاهش یافت. بنابراین می توان نتیجه گرفت که ال-کارنیتین به طور معنی داری وقوع ناهنجاری های ناشی از سیکلوفسفاماید را کاهش می دهد.