ازآنجائیکه اوضاع سیاسی و اجتماعی با یکدیگر رابطه مستقیمی دارند. اقتدار و زوال حکومت ها بر وضعیت اجتماعی و ساختارشهری بسیار تاثیر دارد که موضوع این تحقیق بررسی اوضاع سیاسی اجتماعی نواحی مرکزی ایران ازآغاز قرن پنجم تا پایان قرن هفتم هجری است که مراد از شهرهای نواحی مرکزی ایران درقرون مذکور اصفهان، ری، یزد و کاشان می باشد. این شهرها که بخشی ازعراق عجم بوده است و عراق عجم نام تاریخی ناحیه ایی در مرکز ایران است . کرمانشاه ، همدان، اصفهان ،ری، قزوین، کاشان ، قم، تفرش، ازشهرهای عمده این ناحیه بوده اند. همچنین عراق عجم به اسم جبال (کوهستان یاتپه) نیز شناخته می شده است . شهرهای نواحی مرکزی ایران در قرون مورد نظر از لحاظ سیاسی و اجتماعی فراز و نشیب های بسیاری داشته اند. لذا هربار که حکومت مقتدری روی کار می آمد وضعیت شهرها بهتر می شد اما ضعف وزوال حاکم برشهرها سبب می شد که اوضاع شهرها نیز با نا به سامانی روبرو شود و اختلافات داخلی افزایش یابد که ازجمله این اختلافات جنگهای مذهبی بود که بن مایه این اختلافات ظاهرا مذهبی بوده اما گاه دلایل اقتصادی پشت این اختلافات مذهبی وجود داشته است که وضعیت عمومی شهرها را با چالش روبرو می ساخته و شهر اصفهان و ری نمونه بارز این امر بوده اند که مردم این شهرها گاه بدلیل اختلافات مذهبی به کارشکنی با یکدیگر می پرداختند اما شهر یزد نیز از این اختلافات مذهبی به دور بوده و کاشان نیز در هر شرایطی وحدت و همیت خود را حفظ کرده است و این پژوهش تلاشی است درجهت پاسخگویی به این پرسش: اوضاع سیاسی اجتماعی نواحی مرکزی ایران ازآغازقرن پنجم تاپایان قرن هفتم هجری قمری چگونه و به چه صورت بوده است؟ هدف از این پژوهش بررسی اوضاع سیاسی اجتماعی نواحی مرکزی ایران درقرون مذکور است که با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ایی صورت می گیرد.