پیاده راه ها به دلیل دارا بودن نقش عملکردی، کالبدی و به خصوص اجتماعی و فرهنگی ویژه، از مهمترین فضاهای شهری و مرکز اصلی خرید، گذران اوقات فراغت و فعالیت های اجتماعی به شمار می روند. مزّیت این فضاها به حدّی است که کشورهای زیادی از دهه های قبل، بسیاری از خیابان های مراکز شهری خود را به پیاده راه تبدیل کرده اند. در ایران نیز در شهرهای بزرگ چندین پیاده راه ایجاد شده و در حال افزایش می باشد. در این بین بافت مرکزی شهرهای کوچک نیز که معمولاٌ هسته اولیه این شهر بوده و عناصر کالبدی و عملکردی مهمی در آنجا وجود داشته و از جمعیت مناسبی نیز برخوردار هستند، دارای پتانسیل ارزشمندی برای تبدیل شدن به پیاده راه می باشند که اقدامات درخور توجّهی در این زمینه صورت نگرفته است. این تحقیق در پی این است که خیابان های مناسب برای تبدیل شدن به پیاده راه را در یک نمونه از شهرهای کوچک (بافت مرکزی شهر بابل) شناسایی کرده و به طراحی یک نمونه از آن بپردازد. در این تحقیق ابتدا با استفاده از تجارب خارجی و داخلی، معیارهای لازم برای امکان سنجی تبدیل خیابان به پیاده راه تدوین شده و سپس خیابان های شهری موجود در بافت مرکزی شهر بابل، براساس معیارهای بدست آمده مورد تحلیل قرار گرفته اند و امکان تبدیل آنها به پیاده راه مشخص شده است. در نهایت با استفاده از روش ارزیابی چندمعیاره از بین گزینه های ممکن بهترین خیابان برای تبدیل شدن به پیاده راه مشخص شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که در بافت مرکزی شهر بابل خیابان های مدرس، نواب صفوی، آیت الله روحانی و شهید مرتضی مطهّری امکان تبدیل شدن به پیاده راه را ندارند؛ زیرا ترافیک عبوری آنها قابل حذف یا انتقال به خیابان های اطراف نمی باشد. خیابان های صالح طبری، فرهنگ، سیدالعلما، فرهنگ 12، آیت الله سعیدی، یوسف پوری، شهریارپوری، هفده شهریور، استقلال 13 امکان تبدیل شدن به پیاده راه را دارند که در این میان خیابان آیت الله سعیدی بهترین گزینه برای تبدیل شدن به پیاده راه می باشد. واژگان کلیدی: امکان سنجی، خیابان، پیاده راه، بافت مرکزی شهر بابل