همنشینی ها عناصر واژگانی انگلیسی هستند که به خصوص برای زبان آموزان ایرانی که زبان انگلیسی را به عنوان زبان خارجی می آموزند مشکل ساز هستند بیشتر به این دلیل که بر خلاف زبان اول، ترکیب واژگانی که کنار هم می آیند هرگز تغییر نمی کند . هدف از این تحقیق بررسی میزان استفاده زبان آموزان ایرانی از همنشینی ها و همچنین درک آنها بوده است. همچنین در این تحقیق به بررسی این موضوع پرداخته شده است که آیا میزان درک آنها از همنشینی ها، تغییری در تولید و درک آنها دارد یا خیر. برای انجام این تحقیق، 60 زبان آموزازیک مؤسسهٔ زبان از بین 90 زبان آموز که در آزمون petشرکت کردند،انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و دو گروه کنترل تقسیم شدند. در هر گروه مطالب یکسان تدریس شد. محقق که در این تحقیق مدرس هم بود، همنشینی ها را در گروه تجربی با تکنیک کنفراس مربوطه تدریس کرده در حالی که همان همنشینی هارا در گروه کنترل بدون تکنیک کنفراس تدریس کرده است. در انتهای آموزش، آزمونی از هر دو گروه گرفته شد که نمره حد متوسط این آزمون از طریق آزمون تی مستقل بدست آمد. نتیجه به این معنا بود که تدریس همنشینی ها از طریق تکنیک کنفراس تأثیرقابل توجهی بر مکالمه زبان آموزان ایرانی دارد.