فضاهای عمومی که عرصه ای برای تعامل اجتماعی در شهر اند مهمترین بخش شهرهای ما را شکل می دهند.این فضاها بخشی از واقعیت اجتماعی روزمره ی ما هستند. اگرچه این فضاها بر دسترسی بدون محدودیت تاکید می کنند اما امروز بخشی از افراد (عمدتاً زنان) به دلایل‍ی از استفاده و حضور در این فضاها محروم شده اند و این به شکل گیری فضای جنسیتی انجامیده است که بیانگر ازبین رفتن فضای عمومی و تبلور فضایی نابرابری های اجتماعی است. ازاینرو مسئله ی پژوهش، بررسی نحوه ی تولید فضای جنسیتی است تا گامی در جهت کاهش این نابرابری ها و جلوگیری از بازتولید فضای جنسیتی برداشته شود. ازاین رو با استفاده از نظریه ی تولید فضای هنری لوفور و لحظه های سه گانه ی عمل های فضایی، بازنمایی های فضا و فضاهای بازنمایی، و برخی از نظریه های جنسیت و فضا به تبیین نحوه ی تولید فضای جنسیتی و تدوین چارچوبی تحلیلی پرداخته، سپس سعی شد تا با بررسی داده های تجربی بدست آمده از میدان های مادر و قزوین و نیز برخی از طرح های مربوط، به تبیین نحوه ی تولید فضای جنسیتی و تفاوت های آن در دو میدان پرداخته و لحظه ی غالب تولید فضا تعیین شود. پژوهش حاضر، کیفی و اکتشافی است. روش های تحلیل اصلی، تحلیل محتوا و تحلیل گفتمان هستند. تحلیل نهایی نشان داد که بازنمایی های جنسیتی به سان لحظه ی غالب تولید فضا، با تاثیر بر عمل های فضایی و فضاهای بازنمایی و تغییر و تبدیل آن ها به عمل های جنسیتی فضایی و فضاهای بازنمایی جنسیتی، فضای جنسیتی را تولید می کنند.