مدرنیته همزمان با مشروطه به ایران وارد شد و به رغم تمامی انتقادات، تحلیل ها و تحسین هایی که از این ورود اجتناب-ناپذیر وجود داشت و دارد، نمی توان تاثیر آن را بر بخش های مختلف هنر و فرهنگ ایرانی نادیده گرفت. هر چند انتقادات بسیاری نسبت به پذیرش همه جانبه ی این مدرنیته در دوره ای از تاریخ ایران وجود دارد، اما نمی توان وجوه تاثیرگذار آن که باعث تغییرات در حوزه های مختلف، و به ویژه در هنر شد را انکار کرد. در این میان، معماری که با امر تکنولوژی در ارتباط است، نمی توانست خود را از این روند جدا کند و در برهه ای از تاریخ این مسئله تبدیل به دغدغه ی بسیاری از معماران شد. در نتیجه آنها تلاش کردند تا به شیوه های مختلف، این معماری را بومی کنند. این رساله در پی آن بوده که نشان دهد این تلاش تا چه حد موفقیت آمیز بوده، چه میزان از هویت امروز شهر تهران را تشکیل داده، و در ادامه به چه چیز منجر شده است. با توجه به مباحث مطرح شده در بخش نظری رساله، کیفیات معماری مدرن تهران مورد بررسی و استخراج قرار گرفته و در طراحی باشگاه معماران به آنها توجه شده است. لزوم طراحی باشگاه معماران از آن جهت حس می شد که در ایران هیچ گونه مجموعه ی منسجمی برای گردهم آیی معماران و تبادل اندیشه میان نسل های مختلف آنها وجود نداشته است. این افتراق باعث شده تا تجربیات موفق یا ناموفق معماران گذشته به نسل های بعدی منتقل نشود و در نتیجه معماری امروز تهران، به صحنه ی آزمون و خطای سبک های مختلف معماری تبدیل شود که تهران را تبدیل به یک کارگاه بزرگ ساختمانی بی هویت کرده است. لذا با این رویکرد و با هدف ایجاد فضایی دوستانه به منظور تقویت تعامل میان معماران، و با در نظر گرفتن کیفیات ذکر شده، باشگاهی برای معماران طراحی شده است.