در این پروژه، غشاء زیست تجزیه پذیر از اختلاط پلیمرهای پلی بوتیلن ساکسینات و سلولزاستات با استفاده از روش ترسیب به کمک غوطه وری تهیه شد. تأثیرات غلظت کلی پلیمر و افزودن نانوپرکن مونت موریلونیت بر مشخصات غشا های ساخته شده مورد ارزیابی قرار گرفت. برای این منظور، نسبت اختلاط 50/50 برای مخلوط سلولز استات/ پلی بوتیلن ساکسینات انتخاب شد در حالی که غلظت مونت موریلونیت از %1 تا %10 وزنی تغییر داده شد. علاوه بر آن، غلظت کلی پلیمر در دو سطح %20 و %23 وزنی بررسی گردید. ارزیابی غشاها مشتمل بر ساختار، آب دوستی، استحکام مکانیکی، زیست تجزیه پذیری و اندازه گیری شار آب خالص می باشد. جهت ارزیابی ساختار غشاء، عکس های sem استفاده شدند. این عکس ها نشان دادند که افزایش مونت موریلونیت از %1 به %5 وزنی، ضخامت و تخلخل غشاء را افزایش داد اما افزایش بیشتر مونت موریلونیت تا %10 وزنی آنها را کاهش داد. افزایش غلظت کلی پلیمر سبب افزایش تراکم غشاها و نیز کاهش ضخامت آنها گردید. آب دوستی غشاها با استفاده از اندازه گیری زاویه تماس تعیین گردید. نتایج نشان داد که افزایش مونت موریلونیت زاویه تماس را کاهش و آب دوستی غشاء را بهبود داد، اما افزایش غلظت کلی پلیمر آب دوستی غشاء را کاهش داد. به علاوه افزایش غلظت های مونت موریلونیت و پلیمر باعث افزایش استحکام غشاء شد. افزایش مونت موریلونیت تا %5 وزنی میزان زیست تجزیه پذیری و شار آب خالص را افزایش داده و در %10 وزنی از مونت موریلونیت این دو مورد کاهش یافتند. همچنین افزایش غلظت کلی پلیمر از %20 به %23 وزنی شار آب خالص را کاهش داد.