تلمیح یکی از آرایه های پرارزش بدیعی است. کاربرد تلمیح نشان دهنده ی پشتوانه ی فرهنگی شعر است. استفاده ی شفیعی کدکنی از عناصر تلمیحی، خاصّ خود اوست و همین ویژگی سبب شده است که شعر او از این نظر شعری شاخص و ممتاز گردد؛ لذا این تحقیق به بررسی تلمیحات و اشارات در شعر وی پرداخته است. نگارنده در فصل اول سیر تطور تلمیح را بررسی نموده است و در فصل دوم به واکاوی اشارات و تلمیحات اشعار شفیعی پرداخته است. فصل سوم به نوع استفاده های متفاوت شفیعی اختصاص یافته است و این نتیجه حاصل شده است که شاعر در بسیاری از اشعار خود از تلمیحات به شیوه ی کهن و معمول آن استفاده نمی کند بلکه با نوآوری در آن، در جهت استفاده در بافت سیاسی و اجتماعی روزگار خود از آن بهره می برد.