این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین هوش معنوی با شادکامی، کیفیت زندگی و سلامت روان در کارکنان شرکت پیراحفاری ایران در سال 1392به انجام رسید. روش پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل 648 نفر از کارکنان سازمان مذکور بود، که از میان آنان نمونه ای شامل 227 نفر به روش تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شد. داده ها از طریق پرسشنامه های هوش معنوی، شادکامی، کیفیت زندگی و سلامت عمومی جمع آوری و مورد تحلیل آماری قرار گرفت. روش های آماری همبستگی ساده و چندگانه برای تجزیه و تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان دادند که بین همه مولفه های هوش معنوی با شادکامی و کیفیت زندگی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج همچنین نشان دادند که بین همه مولفه های هوش معنوی با سلامت روان رابطه منفی و معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان دادند که بین مولفه های هوش معنوی با شادکامی، کیفیت زندگی و سلامت روان همبستگی چندگانه معناداری وجود دارد، یعنی مولفه های هوش معنوی می توانند پیش بینی کننده شادکامی، کیفیت زندگی و سلامت روان کارکنان باشند.