حاشیه نشینی تجلی نابرابری اجتماعی- اقتصادی در زمینه عدم تعادل در توزیع متناسب امکانات و منابع جامعه است و یکی از مهم ترین مسائل شهری محسوب می شود.در حال حاضر شهر سنندج دارای مناطق حاشیه ای فراوانی است که جمعیت زیادی از شهر را نیز در خود جای داده است و میزان حاشیه نشینی در این شهر سه برابر میانگین کشوری است و 53 درصد جمعیت حاشیه نشین این شهر تنها در 15 درصد از مساحت (نقاط حاشیه) اسکان یافته اند. با توجه به این میزان از حجم جمعیت ساکن در این مناطق و عنایت به این مهم که مناطق حاشیه همواره دارای مسائل، مشکلات و معضلات عدیده ای می باشند، از سوی دیگر در بلند مدت مشکلات حاشیه ها بر کل شهر و زندگی مردم محلّات متن شهر را نیز تحت تأثیرخود قرار می دهد و مردم ریشه بسیاری از معضلات شهر را به این نواحی نسبت می دهند. از سوی دیگر شناخت عواملی که به بازتولید فرهنگی حاشیه نشینی کمک می کنند خود یکی از مسائل مهمی است که جهت شناخت باید مد نظر قرار گیرد؛ چرا که یکی از این عوامل شناخت نگرش هایی است که بین مردم متن و حاشیه نسبت به همدیگر وجود دارد و می تواند مقدمه ی هرگونه مداخله در حاشیه نشینی و توسعه پایدار شهری باشد. بر این اساس در این پژوهش در چارچوب نظری از نظریات صاحبنظران چون پارک، هاروی، کاستلز، لوئیس ورث، شکویی و .... به مطالعه سرمایه فرهنگی، پایگاه اقتصادی اجتماعی؛ مشارکت، تعلق شهروندی، بستگان و دوستان، رضایت از شهر وزندگی، و دیگر متغیرهای اجتماعی تاثیر گذار بر نگرش پرداخته شد. روش تحقیق این پژوهش از نوع پیمایشی و تکنیک جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه محقق ساخته بوده است که با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری خوشه ای تعداد 425 پرسشنامه بین محلات انتخابی متن شهر و حاشیه شهر توزیع شد. یافته های این پژوهش در دو بخش توصیفی و استنباطی ارائه شده است که در بخش استنباطی یافته ها نشان داد که سرمایه فرهنگی، تعلق شهروندی و پایگاه اقتصادی اجتماعی باعث افزایش مشارکت فرد می شود و بالا رفتن مشارکت نیز نوع نگرش افراد نسبت به هم مثبت می باشد. همچنین یافته نشان داد بیشترین نگرش منفی مربوط به زنان می باشد.