بتن زهکش یا نفوذ پذیر ، بتنی است با خلل و فرج فراوان که میتواند آب و هوا را از درون خود عبور دهد ؛ به این منظور بخش ریز دانه (ماسه) آن حذف میشود . به این بتن ، بتن بدون ماسه نیز می گویند. به همین دلیل، عموما بتن نفوذ پذیر دارای مقاومت فشاری کمتری نسبت به بتن های معمول است . در این مطالعه با ارائه مدل بتن نفوذ پذیر و تحلیل تئوریک عوامل موثر بر پائین بودن مقاومت فشاری آن ، رهکارهای اصلاح آن ارائه ؛ ودر ادامه به بررسی آزمایشگاهی این راهکارها پرداخته میشود .دو دلیل عمده پایین بودن مقاومت فشاری بتن نفوذپذیر ، کم بودن سطح تماس بین سنگدانه ها و کم بودن توان پیوند خمیر نازک سیمان در این نوع بتن است . این مطالعه در دو بخش با مواد افزودنی و بدون مواد افزودنی بتن انجام می شود . در بخش بدون مواد افزودنی در کنار بالا بردن مقاومت ، جنبه اقتصادی نیز مورد توجه قرار میگیرد. در این بخش با کوچک کردن اندازه سنگدانه ها و استفاده از درصد های معینی ماسه ؛ سطح تماس بین سنگدانه ها را افزایش داده ، و با تنظیم نسبت آب و سیمان و سنگدانه و سیمان ؛ توان خمیر سیمان را افزایش میدهیم. هدف در بخش با مواد افزودنی رسیدن به حداکثر مقاومت فشاری در کنار حفظ ویژگی زهکشی است. تفاوت این بخش با بخش قبلی ؛ استفاده از خواص مطلوب میکرو سیلیکا در بتن ، برای افزایش توان پیوند خمیر سیمان است . به این منظور از 10 در صد میکروسیلیکا در ترکیب بتن نفوذ پذیر استفاده میشود . باافزایش مقاومت فشاری بسیاری از خواص مطلوب دیگر بتن نیز بهبود می یابد . در این مطالعه برای هر بخش پنج گروه آزمایشی در نظر گرفته شد ؛ گروه اول ، نمونه های بدون ماسه (شاهد) ، و گروه های بعدی شامل پنج، 10 ، 20 و 30 درصد ماسه ، جایگزین با شن در ترکیب هستند. برای هر گروه پنج نمونه مکعبی برای تعیین مقاومت فشاری در سنین هفت ، 28 و 56 روزگی ؛ یک نمونه مکعبی برای تعیین پایداری در برابر سیکل یخبندان و یک نمونه مسطح به ضخامت چهار سانتیمتر برای تعیین سرعت عبور آب در نظر گرفته میشود. در این مطالعه بتن نفوذ پذیری ساخته میشود که تاب فشاری آن به 57 مگا پاسکال میرسد و میتواند آب را با سرعت 5/0 لیتر بر ثانیه از خود عبور دهد . این مقاومت میتواند در گسترش دامنه استفاده از بتن نفوذ پذیر بسیار موثر واقع شود .