یکی از معضلاتی که جامعه جهانی در حال حاضر با آن روبه رو می باشد، مساله پناهندگان است. پناهندگان از جمله اقشار آسیب پذیری هستند که نیازمند مساعدت و همکاری جهانی می باشند.هجرت از سرزمین مادری و پناهجویی در سرزمینی جدید با بیم ها و امیدهای ناشناخته ای همراه است.شرایط متفاوت فرهنگی سرزمین مقصد، محدودیت منابع و امکانات، از جمله مشکلاتی است که بر سر راه پناهندگان قرار دارد. علاوه بر اینها آوارگی و بی خانمانی به هر علتی که باشد، با عدم دسترسی سهل و آسان عده ای از انسان ها به خدمات مناسب بهداشتی، درمانی همراه است؛ وجود این وضعیت، خطر ابتلاء به بیماری های پوستی، تنفسی، حوادث و صدمات و... را در بین پناهندگان افزایش می دهد. اینگونه مشکلات سوالاتی را به ذهن متبادر می نماید. سوالاتی نظیر آنکه آیا سیستم فعلی بین المللی در حمایت از حقوق بهداشتیپناهندگان موفق است؟ آیا نیازی به ایجاد مکانیسم جدید بین المللی، منطبق با وضعیت فعلی پناهندگان در ارتباط با بهداشت وجود دارد یا نه؟ و اینکه چگونه می توان به نیازهای پناهندگان به حقوق بهداشتی پاسخ داد؟ فرضیه اصلی این است که قوانینی که درباره پناهندگان وجود دارد اشاراتی ضمنی به حقوق بهداشتی پناهندگان دارند و در کنوانسیون 1951 ژنو ماده ای که مختص حق بهداشت و سلامتی آنها باشد وجود ندارد. همچنین این قوانین در طول سالیان متمادی، همچنان دست ناخورده باقی مانده اند و بر همین اساس نمی توانند در حمایت از حقوق بهداشتی پناهندگان کارآمد باشند؛ اگرچه در برخی دیگر از اسناد بین المللی حقوق بشری مثل اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در رابطه با حق بهداشت و سلامتی، قوانینی به چشم می خورد لیکن هیچ یک از آنها مختص پناهندگان نبوده است.بنابراین نیازمند تدوین مقرراتالزامیبینالمللی در زمینه حقوق بهداشتی پناهندگان هستیم