تحلیل خطر لرزه ای هر منطقه جهت برنامه ریزی در کنترل و کاهش خطرات ناشی از زمین لرزه های محتمل آینده از طریق مقاوم سازی سازه های موجودو طراحی انواع سازه ها و تاسیسات زیربنایی یک ضرورت اساسی می باشد. وجود گسل های فعال و موثر در لرزه خیزی ساختگاه مورد مطالعه و وقوع زلزله اخیر در سراوان(در تاریخ 10/2/1388 شمسی) ضرورت تحلیل خطر لرزه ای این منطقه را آشکار می کند. اگرچه مقادیر بیشینه شتاب موجود در آیین نامه های لرزه ای نظیر آیین نامه 2800 ایران ، در حالت کلی نیاز به مطالعات ویژه و تفصیلی درباره جایگاه ساختمانی را مرتفع می کند با این حال هزینه مطالعات مربوط به تحلیل خطر لرزه ای و ارائه طیف ویژه ساختگاه برای پروژه های بزرگ و حساس نسبت به هزینه کلی بسیار ناچیز است و در پاره ای موارد می تواند منجر به نتایجی گردد که تا حدی مکمل آیین نامه ها و مطالعات قبلی باشد. در این پژوهش در ابتدا با بررسی زمینشناختی منطقه سراوان و شناسایی گسل های فعال و موثر این منطقه، گسل هایی که دارای ریسک لرزه ای بالایی بودند جهت بررسی انتخاب شدند و با استفاده از روابط کاهندگی صدیق، کمپل-بزرگنیا و بور، جهت تحلیل خطر قطعی ، شتاب حداکثر زمین در زلزله برای هر گسل محاسبه شد که بیشترین شتاب مربوط به گسل سراوان معادل g 221/0 برای متوسط و g 511/0 برای متوسط بعلاوه انحراف معیار بدست آمد و از آنجا که این گسل طول بیشتر و فاصله کمتری تا سایت نسبت به سایر گسل ها داشت این نتیجه دور از انتظار نبود. برای تحلیل خطر به روش احتمالاتی ابتدا با بررسی کاتالوگ لرزه ای سده اخیر مربوط به منطقه و با استفاده از برنامه کیجکو-سلوول نمودارهای مربوط به دوره بازگشت-بزرگای زلزله برای هر گسل ترسیم شد و با استفاده از روابط کاهندگی قدرتی 2006 و آمبراسیز ، به ازای pe=2% (زلزله محتمل) در 50 سال، بیشینه شتاب مورد انتظار g 32/0 بدست آمد. با مقایسه نتایج حاصل از تحلیل خطر تعینی و احتمالاتی این نتیجه حاصل شد که بهتر است منطقه سراوان بعنوان منطقه ای با خطر لرزه خیزی بسیار زیاد و با شتاب مبنای طرح g 35/0 در آیین نامه ها در نظر گرفته شود. در نهایت طیف طرح برای منطقه با روش های مختلف نظیر نیومارک-هال ، محرز ، ubc97 و ibc2003 بدست آمدند و با یکدیگر مقایسه شدند