هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش گروهی شناختی – رفتاری در کاهش علایم اعتیاد، بهبود تنظیم شناختی هیجان و تغییر سطح حساسیت سیستم های بازداری و گرایش رفتاری در بیماران وابسته به مواد بود. پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی و از لحاظ روش پژوهش از نوع تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. در این پژوهش آزمایشی، 60 نفر بیمار شهرستان ارومیه که براساس معیارهای تشخیصی dsm-iv-tr وابسته به مواد بودند به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (30 نفر) و گواه (30 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایشی به مدت 12 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان گروهی شناختی-رفتاری به سبک نگوین-راتگرز قرار گرفتند و در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. همه ی آزمودنی ها در ابتدای پژوهش، بعد از اتمام مداخله و 30 روز بعد از درمان (پیگیری)، ، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان ((cerq ، پرسشنامه سیستم های مغزی-رفتاری (bis/bas)و پرسشنامه نیمرخ اعتیاد مادزلی (map) را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیری (mancova) و کواریانس یکراهه استفاده گردید. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیری و یکراهه نشان داد که گروه درمانی شناختی-رفتاری موجب افزایش معنی دار راهبردهای انطباقی تنظیم شناختی هیجان و سطح سیستم بازداری رفتاری و کاهش معنی دار راهبردهای غیر انطباقی تنظیم شناختی هیجان و علائم اعتیاد و سطح حساسیت سیستم گرایش رفتاری می شود. بنابراین، گروه درمانی شناختی-رفتاری بر کاهش علائم اعتیاد و سطح حساسیت گرایش رفتاری ، افزایش تنظیم شناختی هیجان و بازداری رفتاری در بیماران وابسته به مواد موثر است.