هدف این تحقیق ارائه الگوی برنامه ریزی راهبردی مقاصد گردشگری شهری شهر شیراز در چارچوب رویکرد توسعه گردشگری است. روش تحقیق از نوع توصیفی و تحلیلی مبتنی بر مشاهدات میدانی و تهیه چک لیست و استفاده از ابزارهای تحلیلی swot ,iea, qspm بوده است. در فرایند تحقیق ضمن بررسی داده ها و اطلاعات جمع آوری شده از منابع مختلف و بررسی های میدانی، مجموعه یافته ها با استفاده از ابزار swot طبقه بندی وجمع شد. جامعه آماری (گروه دلفی) در این پژوهش به دو گروه، الف) مسئولان سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، استانداری، شهرداری، شورای اسلامی شهر و ب) صاحب نظران دانشگاهی، تقسیم شده است. جهت برآورد حجم نمونه از بین گروه گردشگران از فرمول لامسدون (2002) استفاده شد. جهت بر آورد حجم نمونه از بین جامعه میزبان فرمول کوکران استفاده شده است. سپس به منظور تعیین موقعیت استراتژیک مقصد و اولویت بندی عوامل درونی و بیرونی و تعیین نوع راهبردهای چهارگانه در راستای اهداف, از ابزار ieاستفاده شد و در نهایت با استفاده از qspm اولویتهای راهبردی تعیین شد. نتایج نشان می دهد با توجه به موقعیت گردشگری شهر شیراز مطابق با خانه شماره پنج ماترس داخلی و خارجی استفاده از راهبرد بازنگری (wo) به عنوان اولویت اصلی و دیگر راهبردها در اولویت بعدی تعیین گردیده است. در راهبردهای تهاجمی، راهبرد so3 و so4 با امتیاز 3.01 در اولویت اول قرار گرفت.با عملیاتی شدن این راهبردهای تدوین شده شاهد تحولاتی پویا و توسعه پایدار کارکردهای گردشگری در شیراز خواهیم بود. بدین منظور با توجه به برنامه ریزی راهبردی کمی که به تفکیک برای انواع راهبردها (so, st, wo, wt) تدوین شده است، بهترین راهبردهای بازنگری در گردشگری شهر شیراز شناخته شده است. کلمات کلیدی: برنامه ریزی راهبردی، برنامه ریزی راهبردی کمی، مقاصد گردشگری شهری، توسعه گردشگری، شیراز