هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امیددرمانی بر افزایش امید، کاهش افسردگی و بهبود کیفیت زندگی زنان مبتلا به ام.اس بود. این پژوهش کاربردی و از نوع شبه آزمایشی و طرح گروه گواه نامعادل می باشد که دسته بندی شرکت کنندگان در آن به گروه های آزمایش و گواه تصادفی نبوده و هر دو گروه دارای پیش آزمون و پس آزمون هستند.ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه افسردگی بک (ویرایش دوم)، مقیاس امید اشنایدر و مقیاس کیفیت زندگی مخصوص بیماران ام.اس بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری داده ها بر روی دو گروه آزمودنی ها اجرا گردید. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به ملاک های درنظر گرفته شده از بین جامعه آماری شامل زنان مبتلا به ام.اس که عضو انجمن حمایت از بیماران ام.اس شهر زاهدان بودند، تعداد 24 بیمار انتخاب شده و به دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 12 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه ی دو ساعته که به صورت هفتگی برگزار می شد، تحت گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امیددرمانی قرار گرفتند، اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکردند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امیددرمانی به طور معناداری موجب افزایش امید، کاهش افسردگی و بهبود بعد روانی کیفیت زندگی در زنان مبتلا به ام.اس در مقایسه با گروه گواه شده (001/0 >p)، ولی در بهبود بعد جسمانی کیفیت زندگی اثربخشی معناداری نداشته است. در مجموع یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امیددرمانی در افزایش امید، کاهش افسردگی و بهبود بعد روانی کیفیت زندگی زنان مبتلا به ام.اس موثر است.