نانوذرات آلومینا یکی از نانوذرات کم خطر و پرکاربرد شناخته شده در صنعت می باشند. محدوده ی وسیع کاربردهای این نانوذره اعم از مقاومت بالا، استحکام دی الکتریکی خوب، رسانندگی حرارتی بالا، دیرگدازی بالا، کاربردهای زیستی و غیره باعث شده که موضوع بسیاری از تحقیقات دانشمندان قرار گیرد. از جمله نتایج حاصل از این تحقیقات استفاده از این نانوذره در تولید نانوسیالات به منظور ارتقاء کارایی دستگاه های صنعتی است. اما آنچه که در این میان همواره حائز اهمیت است تولید سیال پایدارتری از این نانوذره است تا بتوان در بازه زمانی طولانی تری از خواص این نانوذره در سیال بهره برد. در این پروژه اثر اصلاح سطح نانوذره توسط 3 نوع لیگاند مختلف اسیدی، آمینی و پلیمری بررسی و تأثیر این مواد بر پایداری نانوذره شناسایی شد. همچنین رسانندگی حرارتی نانوسیال های تهیه شده، به عنوان یک اثر فیزیکی مورد بررسی قرارگرفت. بر طبق نتایج بدست آمده، پوسته ی اسیدی و پلیمری باعث کاهش اندازه نانوذرات اولیه و پوسته ی آمینی با اثری متفاوت باعث افزایش اندازه ی این نانوذرات شدند. این نتایج با بررسی طیف پراش پرتو ایکس نانوذرات و میکروسکوپ های الکترونی روبشی و عبوری حاصل شد وگروه های عاملی نمونه توسط طیف مادون قرمز تعیین گردید. پایداری نانوذرات آلومینا در اثر عامل دار شدن، در سیال افزایش پیدا کرد و این امر باعث افزایش رسانندگی حرارتی نانوسیال شد. به گونه ای که به ازای غلظت 10% حجمی نانوذرات در سیال اتیلن گلیکول در دمای 80 درجه، برای اولئیک اسید 10/96% ، برای پی وی پی 11/40% و برای آبتیس 3/5% افزایش در تغییرات رسانندگی حرارتی نانوسیال نسبت به سیال پایه بدست آمد. این در حالی است که نانوذرات عامل دار نشده ی آلومینا تنها 2/2 % افزایش در این دما نسبت به سیال پایه ایجاد نمودند.