مسئله ی پرستش و عبودیت همیشه در میان انسان ها دارای اهمیت خاصی بوده است، با این که یگانه پرستی با فطرت سلیم انسانی سازگار است، اما با یک نگاه کلی به تاریخ بشریت می توان دید که انسان های زیادی در این مسیر فطری به بیراهه رفته و آنچه را شایسته ی پرستش نبوده، پرستیده اند یا این که برای خدای یکتا، شریک قرار داده اند. البته شرک ورزی به مشرکان اعتقادی اختصاص ندارد؛ چه بسیار موحدانی که شرک در رفتار آنان بروز می کند و اعمال مشرکانه انجام می دهند. از آن جایی که شرک در تقابل با فطرت انسان قرار دارد، چنانچه در عقیده ریشه بدواند و یا در قصد و انگیزه نفوذ کند رفتارهای اخلاقی انسان را تحت تأثیر قرار داده و ارزش آن ها را زایل می سازد. همچنین اگر مظاهر شرک در رفتارهای اخلاقی انسان، نمود یافت، رفتارهای مخالف با فطرت و طینت پاک از او صادر خواهد شد. به عنوان نمونه، توجه افراطی انسان به امور مادی و دنیوی دل مشغولی و وابستگی به دنیا ، غفلت از یاد خدا و توکل به او، تکبر، عجب، ناسپاسی و بسیاری دیگر از آسیب های اخلاقی، از جمله پیامدهای شرک ورزی به شمار می آید. همچنین انسانی که موحد نیست و یا معرفت کافی در این زمینه ندارد، به این دلیل که حدود الهی را رعایت نمی کند، به سرعت تابع هوای نفس خواهد شد؛ شیطان در او طمع کرده و بر او مسلط می شود و او را در نهایت به گمراهی و هلاکت خواهد انداخت. بنابراین اگر انسان بخواهد در مسیر درست و صراط مستقیم قدم بردارد و سعادت خویش را تضمین کند، محکم ساختن پایه ها ی اعتقادی اش و سپس تنظیم رفتارش بر اصل توحید، ضرورتی اجتناب ناپذیر خواهد بود.