پژوهش حاضر با هدف مقایسه بین پدران و مادران از نظر سندرم آشیانه خالی (افسردگی، اضطراب، احساس تنهایی) قبل و بعد از ترک فرزندان با در نظر گرفتن ویژگی های جمعیت شناختی در شهر شیراز اجرا شد. به منظور دسترسی به هدف فوق از خانواده های با یک فرزند و یا بیشتر که به دلایل گوناگون، فرزندان خانه را ترک گفته اند به تعداد 75 نفر به صورت در دسترس برای پاسخگویی به پرسشنامه های تحقیق انتخاب شدند. بدین منظور از دو پرسشنامه احساس تنهایی راسل (1980)، پرسشنامه سلامت عمومی (ghq) گلد برگ (1972) استفاده گردید. داده های حاصل از پرسشنامه ها با استفاده از آزمون t گروه های وابسته و آزمون t گروه های مستقل مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از بدتر شدن شرایط روحی و عاطفی والدین، پس از ترک فرزندان می باشد. مقایسه ابعاد سلامت عمومی (اضطراب ، افسردگی ) و احساس تنهایی مادران نسبت به پدران، نشان دهنده ی سلامت عمومی پائین تر واحساس تنهایی بیشترمادران نسبت به پدران پس از ترک خانه توسط فرزندانشان می باشد و گروه با سطح تحصیلات بالاتر، در تمامی ارزیابی ها خود، برآورد بهتری از خود پس از ترک آشیان توسط فرزند خود ابراز نموده اند و سلامت عمومی بیشتر و احساس تنهایی کمتری را در خود احساس نموده اند. همچنین مادرانی که تنها 1 فرزند آنان خانه را ترک کرده است، سلامت عمومی کمتری دارند و احساس تنهایی بیشتری نسبت به مادرانی که بیش از 1 فرزند آنها خانه را ترک کرده باشد، دارند; امامقایسه میانگین نمرات پدران در هیچ یک از ابعاد مورد بررسی فوق، تفاوت معنی دار را نشان نداده است .