در این پژوهش اثر بخشی آموزش "خودمهارگری "بر تعارضات زناشویی زوجین کمتر از پنج سال زندگی مشترک مورد بررسی قرار گرفت . روش پژوهش از نوع "نیمه آزمایشی " پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 20 زوج از مراجعه کنندگان و متقاضیان مشاوره خانواده مراکز مشاوره سطح شهر مشهد در سال 1392 انتخاب شدند . سپس به صورت تصادفی ساده به دو گروه آزمایش وکنترل تقسیم شدند.در جلسه ای با حضور کلیه زوجین ، پرسشنامه تعارضات زناشویی فرم تجدید نظرشده (mcq-r) (ثنایی ذاکر و همکاران 1387) اجرا گردید .گروه آزمایش به مدت 7 جلسه ی 2 ساعته (در هر هفته 2 جلسه ) در معرض متغییر مستقل (آموزش خود مهارگری )قرار گرفته و سپس در پایان از هر دو گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد. پس از جمع آوری داده ها ، جهت تجزیه و تحلیل داده از روش تحلیلی کوراریانس استفاده شد.که در مجموع یافته های پژوهش ،کاهش تعارضات زناشویی را درعامل کلی تعارضات و کلیه مولفه های تعارضات بجز افزایش جلب حمایت و کاهش ارتباط موثر را به دنبال داشته است. به طور کلی یافته های پژوهش نشان داد که "خودمهارگری "بر کاهش تعارضات زناشویی تاثیر مثبت و معنادار دارد.