گلو کو آمیلاز (e. c. 3.2.1.3) یک آنزیم هیدرولیز کننده نشاسته است که از انتهای غیر احیایی نشاسته، پیوندهای آلفا -1 و4 را هیدرولیز کرده و گلوکزها را به صورت بتا –d – گلوکز جدا می کند. گلوکوآمیلازها دارای ارزش صنعتی زیادی می باشند و برای تولید شربت های غلیظ گلوکز و فروکتوز و همچنین به منظور تولید الکل مورد استفاده قرار می گیرند. در این تحقیق گلوکوآمیلاز از یک سویه بومی آسپرژیلوس نایجر،خالص گردید و به منظور مقایسه آنزیم خالص شده با سایر گلوکوآمیلاز ها، میان کنش آنزیم خالص شده با آکاربوز (یک داروی ضد دیابت و مهار کننده آلفا-گلیکوزیداز انسانی) با روش های اسپکتروسکوپی فرابنفش-مریی و فلوئورسانس در بافر تریس-hcl 50 میلی مولار، 5/7 ph مورد بررسی قرار گرفت. داده های به دست آمده از فلوئورسانس نشان داد که اتصال آکاربوز به گلوکوآمیلاز همراه با خاموش شدن فلوئورسانس ذاتی آنزیم می باشد. آنالیز اشترن- ولمر در دماهای مختلف نشان دهنده این بود که خاموشی فلوئورسانس ذاتی آنزیم از طریق مکانیسم دینامیک انجام می پذیرد. بررسی پارامترهای ترمودینامیک اتصال نشان داد که پیوندهای هیدروژنی و واندروالس نقش مهمی در میان کنش آکاربوز با گلوکوآمیلاز دارند. نتایج سینتیکی مهار آکاربوز نشان داد که دارو فعالیت آمیلازی گلوکوآمیلاز را با مکانیزم مهار کنندگی مخلوط مهار می کند. محاسبه آب گریزی سطحی پروتئین (psh) با استفاده از اتصال 1-آنیلینو نفتالن-8- سولفونیک اسید نشان دهنده کاهش آبگریزی سطحی آنزیم درحضور آکاربوز بود. تیتراسیون گلوکوآمیلاز و کمپلکس گلوکوآمیلاز-آکاربوز با n- بروموسوکسینیمید نشان داد که اتصال دارو باعث کاهش در تعداد تریپتوفان های در دسترس حلال می شود. پایداری ترمودینامیکی آنزیم نیز در حضورآکاربوز به میزان 1/17% افزایش می یابد که می تواند ناشی از پایدار شدن شکل طبیعی آنزیم باشد. به علاوه، دمای ذوب آنزیم با اتصال دارو °c2 افزایش یافت. در مجموع این طور می توان نتیجه گرفت که، اتصال آکاربوز به گلوکوآمیلاز همراه با خاموش شدن فلوئورسانس ذاتی آنزیم، کاهش psh کمپلکس آنزیم-دارو و افزایش پایداری سینتیکی و ترمودینامیکی می باشد.