از رایج ترین ناتوانایی ها در کودکان و بزرگسالان، معلولیت های شنوایی است که در افراد گوناگون با شدت و درجات مختلف دیده می شود؛ از آن جایی که کودکان ناشنوا از نظر جسمی و روحی دارای محدودیت ها و مشکلات خاص خود هستند، بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرین ترکیبی منتخب بر اصلاح کیفوز پشتی، تعادل ایستا، تعادل پویا و تعامل اجتماعی دانش آموزان ناشنوا می باشد. جامعه ی آماری را کلیه ی دانش آموزان دختر ناشنوای مقطع ابتدایی شهرستان های استان تهران که در سال 92-1391 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل می داد. روش نمونه گیری، نمونه گیری در دسترس هدفمند بود. آزمودنی ها شامل سه دانش آموز 14 ساله ی ناشنوای مبتلا به کیفوز(زاویه ی کیفوز≥40) بودند. ابزارها شامل: خط کش منعطف، زیر آزمون تعادلی نه مرحله ای نسخه ی دوم آزمون قابلیت حرکتی بروئینینکس-اوسرتسکی و پرسشنامه ی دشوار ی ها و مشکلات نوجوانان کم شنوا در انجام تعاملات اجتماعی بود. آزمودنی ها به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 90 دقیقه تمرینات منتخب را تحت نظر متخصص حرکات اصلاحی انجام دادند. در این پژوهش، از روش مورد-منفرد با طرح mbd(طرح خط پایه ی چند گانه یا multiple baseline design) استفاده شده است. در این طرح پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز شد و پس از 24 جلسه مداخله ی انفرادی، ارزیابی به عنوان پیگیری برای هر سه شرکت کننده اجرا شد. طی تحلیل دیداری، نمودار داده ها حاکی از تفاوت معنادار بین موقعیت مداخله و خط پایه برای هر سه آزمودنی در متغیر کیفوز(با non-overlapping data percentage of یا pnd(درصد غیر همپوشی نقاط) 100 درصد برای آزمودنی شماره ی 1، 2 و 3)، در متغیر تعادل ایستای با چشم باز(با pnd 62 درصد برای آزمودنی شماره ی 1، 2 و 3)، تعادل ایستای با چشم بسته(با pnd به ترتیب در آزمودنی شماره ی 1، 75%، در آزمودنی شماره ی 2، 62% و در آزمودنی شماره ی 3، 62.5%)، تعادل پویا(با pnd به ترتیب در آزمودنی شماره ی 1، 75%، در آزمودنی شماره ی 2، 62.5% و در آزمودنی شماره ی 3، 75%) و تعامل اجتماعی(با pnd 100 درصد برای آزمودنی شماره 1، 2 و 3) بود. همچنین در موقعیت های پیگیری(یک هفته و دو هفته بعد) این میزان در متغیرهای کیفوز، تعادل ایستا با چشم باز و امتیاز پرسشنامه ی افراد حفظ شده بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که برنامه ی تمرینات ترکیبی منتخب زاویه ی کیفوز را کاهش، تعادل ایستا، تعادل پویا و تعامل اجتماعی را افزایش داده بود. از مجموع یافته های تحقیق حاضر می توان چنین نتیجه گیری کرد که احتمالاً برنامه ی تمرینی مورد استفاده در این پژوهش می تواند نقش مهمی در بهبود و کاهش ناهنجاری کیفوز، افزایش تعامل اجتماعی، تعادل ایستا و پویا داشته باشد. بنابراین می توان گفت که فعالیت و تمرین های ورزشی منظم افراد ناشنوا می تواند یک تجربه ی موفق در افزایش سطح سلامت جسمانی و روانی و برقراری ارتباط اجتماعی بهتر آن ها باشد و در برنامه ی آموزشی مدارس گنجانده شود.