سازه های فضاکار برای پوشش فضاهای وسیع مورد استفاده قرار می گیرند. از مزایای این سازه ها می توان به وزن کم، سختی بالا، راحتی حمل و نقل، راحتی نصب و زیبایی جنبه معماری آنها اشاره کرد. با توجه به سبکی این سازه ها و سطح وسیع بارگیرشان، بار باد و بویژه اثر مکشی آن در بخش عمده ای از سطح گنبد، معمولاً بر رفتار خرابی گنبدهای تاشو اثر تعیین کننده دارد. تعیین حداکثر ظرفیت باربری و بررسی رفتار خرابی این سازه ها تحت اثر بار باد، از اهمیت زیادی برخوردار است. به دلیل امکان وقوع پلاستیسیته در اعضا، در تحلیل این سازه ها عامل های غیرخطی هندسی و مصالح لازم است در نظر گرفته شود. در این تحقیق، به ازای نسبت های مختلف عمق به دهانه، رفتار خرابی گنبدها مورد مطالعه قرار گرفته است. رفتار پایداری استاتیکی چندین مدل گنبد تاشو از نوع لاملا، تحت اثر بارهای ثقلی و باد، با استفاده از روش المان محدود بررسی شده است. بار باد طبق آیین نامه eurocode1 محاسبه شده و به هر گره از گنبد اعمال شده است. در این مطالعه همچنین اعضای بحرانی سازه تحت اثر بارگذاری های ثقلی و بار باد تعیین شده اند و اثرات مکشی بار باد بر روی واکنش های تکیه گاهی بررسی شده است. در پایان نیز توصیه هایی برای انتخاب مناسب نسبت عمق به دهانه در طراحی گنبدهای فضاکار در برابر بار باد ارائه شده است. در این مطالعه نرم افزار المان محدود abaqus انتخاب شده است. نتایج بررسی ها در محدوده این تحقیق نشان می دهد که نسبت عمق به دهانه کم (3/0)، برای گنبدهای تاشو، می تواند یک نسبت مطلوب باشد. همچنین نتایج حاصله در محدوده مورد بررسی نشان می دهند که در طراحی فونداسیون و محاسبات تکیه گاه ها می بایست توجه ویژه ای به اثر مکشی بار باد نموده و برای جلوگیری از کنده شدن تکیه گاه و به تبع آن کنده شدن سازه تمهیداتی را در نظر گرفت.