بررسی رابطه بین خودتنظیمی کوتاه مدت و بلند مدت، بهداشت روانی و مهارت های اجتماعی در دانش آموزان دبیرستانی شهر شیراز هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودتنظیمی کوتاه مدت و بلند مدت، بهداشت روانی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان دبیرستانی شهر شیراز بود. هدف دیگر پژوهش، بررسی تفاوت دختران و پسران پایه های مختلف تحصیلی در متغیر های پژوهش بود. روش پژوهش از نوع همبستگی بود. شرکت کنندگان در تحقیق 402 دانش آموز (203 دختر و 199 پسر) بودند که به روش خوشه ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شده و پرسشنامه های خودتنظیمی کوتاه مدت و بلند مدت نوجوانان، سلامت عمومی و مهارت های اجتماعی را در کلاس های عادی خود تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان و آزمون تحلیل واریانس دو طرفه تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که خودتنظیمی کوتاه مدت قادر به پیش بینی شاخص های بهداشت روانی (علائم جسمانی، اضطراب و بی خوابی، اختلال در کارکرد اجتماعی و افسردگی) به صورت منفی و معنادار، و خودتنظیمی بلند مدت قادر به پیش بینی شاخص های اضطراب و بی خوابی، اختلال در کارکرد اجتماعی و افسردگی به صورت منفی و معنادار می باشند. همچنین مهارت های اجتماعی و ابعاد آن از طریق خودتنظیمی کوتاه مدت و بلند مدت قابل پیش بینی می باشند. به این صورت که خودتنظیمی کوتاه مدت ابعاد (رفتارهای غیر اجتماعی، پرخاشگری و رفتارهای تکانشی، برتری طلبی و اطمینان زیاد به خود داشتن) را به صورت منفی و معنادار و (رابطه با همسالان ) را به صورت مثبت و معنادار پیش بینی نمود. خوذتنظیمی بلند مدت نیز ابعاد مهارت های اجتماعی مناسب و رابطه با همسالان را به صورت مثبت و معنادار و رفتارهای غیر اجتماعی، پرخاشگری و رفتارهای تکانشی را به صورت منفی و معنادار پیش بینی کرد. علاوه بر این، یافته ها نشان دادند که اثر جنسیت بر خودتنظیمی کوتاه مدت، بهداشت روانی و مهارت های اجتماعی مناسب و رفتارهای غیراجتماعی معنادار بود. اما اثر اصلی پایه های مختلف تحصیلی بر متغیرهای پژوهش معنادار نبود.