صلاح عبدالصبور(1931-1981) یکی از شاعران معاصر عربی است که با روند مدرنیسم و نو گرایی، به نوآوری در مفاهیم و زبان شعری روی آورد. وی از شاعران پیشگام در فرایندشعر معاصر عربی به طور عام و شعر معاصر مصر به طور خاص به شمار می رود. واکاوی شعر شاعر بر ما می نماید که وی تمام توان خود را بکار می گیرد تا شعری هنری به خواننده ارائه دهد؛ چرا که این شاعر علاوه بر اینکه در حوزه مفهومِ شعری حرفی برای گفتن دارد، توجّه ویژه ای نیز به ساختار و بافت زبان شعری خود دارد. وی برآنست تا ضمن غافلگیر کردن خواننده،سخن خود را در قالب زبانی تازه و ناآشنا به مخاطب ارائه دهد که نوآوری و تازگی بیش از تکرار و تقلید در آن نمایان است. عبدالصبور براین باور است که هر چند دستیابی به معانی جدید و بیان آن در زبان عادی و شیو? معمول آن گفتنی و دریافتنی است، اما تکرار از شگفتی و تأثیر آن می کاهد و سبب می شود تا مخاطب آنگونه که شایسته است به مفاهیم متن شعری توجّه نکند. از این رو، شاعر به کاربرد معانی تازه و در کنار آن بکارگیری شگردهای نوین و کارکرد آن در بستر شعری خود توجّه خاصی مبذول داشته که آشنایی-زدایی،بینامتنی، پارادوکس و نقاب از مهم ترین آن ها به شمار می رود. از آنجا که حضور شگرد های نوین شعری در سروده های عبدالصبور از بسامد بالایی برخوردار است؛ لذا پژوهش حاضر عهده دار نقد و بررسی شیوه های یاد شده و کارکردآن هادر شعر وی می باشد. نگارنده بر این باور است که شاعر در القای مفاهیم مورد نظر خود با تسلط کافی، از تکنیک های یاد شده الهام می گیرد و بهره گیری از امکانات شیوه های جدید شعری از سازه های اصلی شعر وی به شمار می رود. بنابراین هر خواننده با درک و دریافت خاص خود از متن شعری در خوانش شعر و نقد آن شرکت می -جوید و این مسأله ایست که خواننده باید توجّه خاصی به آن داشته باشد؛ چرا که در غیراین صورت مفاهیم حقیقی شعر شاعر در سایه روشن ابهام باقی خواهد ماند.