در سال های اخیر وقتی سازمان ها با آشفتگی بازار نیروی کار و کمبود مهارت روبرو می شوند، همچنین به خاطر گرایش جهانی شدن، پاسخگویی سریع به تغییرات پرشتاب محیط، وجود کارکنان دانشی و نیاز به بهره مندی بیشتر از این افراد، نیاز به ایجاد طرحی جهت حفظ تعادل انعطاف بین کارکنان و سازمان، داشتن فعالیتی متناوب و پیوسته، نشان دادن صرفه جویی در هزینه های اداری و در نهایت جهت برخورد با مشکلاتی مانند ترافیک و آلودگی هوا، سازمان ها و اتحادیه ها از یک طرف و محققان و دانشمندان از طرف دیگر در پی سهولت اجرای برنامه های دورکاری هستند. هدف این پژوهش احصاء عوامل کلیدی موثر بر اجرای موفق برنامه ی دورکاری در ایران است. تکنیک پژوهشی این مطالعه دلفی است و خبرگان نظری و عملی در این باره به قضاوت نشسته اند. با ارائه نوعی طبقه بندی از چالش های فراروی اجرای برنامه ی دورکاری، تحلیلی از آن ها ارائه شده و راهبردها و رهنمودهایی برای حل چالش ها ارائه شده است. چالش های شناسایی شده در پنج گروه طبقه بندی شدند که عبارت انداز: «سخت افزاری و فناوری محور»، «مدیریتی و سازمانی»، «قانونی»، «چالش های پرسنلی و شغلی»، «فرهنگی و باورهای اجتماعی» که در میان گروه های اصلی، چالش های مدیریتی و سازمانی مهم ترین عامل بودند. همچنین در کل مدل عوامل «عدم وجود فرهنگ سازمانی مرتبط با دورکاری و عدم دست-یابی به فناوری های ارتباطی و اطلاعاتی مناسب» مهم ترین عوامل بودند.